Οι τάσεις της ΟΒΑς

Το μεγάλο πρόβλημα με το κοινωνικό φαινόμενο που λέγεται κνίτης είναι ότι παρουσιάζει σε όλες τις μορφές της κοινωνική ζωής μια συμπεριφορά που ναι μεν δεν καθορίζεται από τις επιταγές της μαζικής κουλτούρας αλλά από την άλλη καθοδηγείται από τη στρατηγική του Kόμματος. Η βασική αρχή άλλωστε του ολοκληρωτισμού είναι η πλήρης χειραγώγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε όλες της τις εκφάνσεις. Το ΚΚΕ αποτελεί το πλέον επιτυχημένο ολοκληρωτικό εγχείρημα καθώς μπορεί με μια απόφαση της κεντρική του επιτροπής να επιβάλει τα αισθητικά κριτήρια χιλιάδων οπαδών.

Αυτή η ικανότητα του μηχανισμού σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη φιλοσοφικής ανάλυσης σε αισθητικό επίπεδο έχει οδηγήσει σε δεκάδες κοινωνικές τερατογενέσεις. Οι κνίτες, δήθεν για να μην αλλοτριωθούν, κάνουν πάντα αυτό που δεν κάνουν οι άλλοι. Όταν οι εν Ελλάδι νέοι ανακάλυψαν το ROCK και τους Rolling Stones οι κνίτες έκανα head banging με Θεοδωράκη καθώς οι Stones είχαν απορριφτεί από τη Μόσχα, όταν ο κόσμος ανακάλυψε τη Disco, οι κνίτες αναβίωσαν το ρεμπετάδικο και πάει λέγοντας…

Βέβαια, επειδή ο συντηρητικός θαυμάζει τους επαναστάτες 20 χρόνια μετά την επανάσταση, ο καιρός πέρασε και οι κνίτες ανακάλυψαν ξανά το ROCK. Τότε που ήταν πέρα για πέρα ξεπουλημένο, τότε που οι Ροκάδες ήταν γέροι και στην απεξάρτηση, τότε που δεν πούλαγαν τίποτα σε CD, εμφανίστηκε ο Περισσός σε ρόλο σωτήρα και έδωσε δουλεία σε όλα τα ρετάλια. Καλή μπίζνα και πετυχημένη.

Δέκα χρόνια έχουν περάσει πια από την εφηβική μου εποχή και το Κόμμα επιμένει ακόμα στην ίδια συνταγή. Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μαχαιρίτσας και σουβλάκι. Φεστιβάλ της ΚΝΕ και δεν συμμαζεύεται. Βέβαια τούτο το ROCK έχει αρχίσει να γίνεται πια εξαιρετικά αρχαίο. Τα κνιτάκια ακούνε κρυφά Θανάση στα iPod ενώ τους βλαχοροκάδες δεν τους βαστάνε τα πόδια τους.

Η Κεντρική Επιτροπή βρίσκεται προφανώς σε μεγάλο δίλημμα. Ποιά ξεχασμένη μόδα θα λανσάρει ξανά στη νεολαία; Ποιο μουσικό κίνημα θα αναβιώσει; Ποιο στιλ θα κάνει σύμβολο κνιτισύνης. Η απόφαση είναι πολύ σημαντική κυρίως για την ψυχολογία μας.

Τρέμω, μόνο και μόνο στην ιδέα, αγάπη μου, μια μέρα των ημερών εκεί που πίνω αμέριμνος τον καφέ μου να αρχίσουν να σκάνε από παντού Κνίτες ΡΕΪΒΕΡ. Χωρίς τα σταράκια και τα τζίν, χωρίς παλιομοδίτικα δερμάτινα και ταγάρια αλλά με παπούτσια spacy, με μπλούζες ψυχεδελικές, με κολάν φούξια και λαχανί, με καπελάκια «natural high» και με μοναδικό διακριτικό το ριζοσπάστη στην κωλότσεπη. Έτσι, για να φωσφορίζει στο black light…

Ψυχή βαθιά

Η ιστορία είναι απλή και συμφωνούνε δεξιοί και αριστεροί. Οι τρεις μεγάλοι του πολέμου χώρισαν τον κόσμο σε ζώνες επιρροής. Το ΚΚΕ είχε αποφασίσει να διαπραγματευτεί και οδήγησε το κίνημα του ΕΑΜ στην συμφωνία της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Οι αντάρτες παρέδωσαν τα όπλα κλαίγοντας. Οι ταγματασφαλίτες και οι δοσίλογοι αλώνιζαν. Χιλιάδες αγωνιστές θανατώθηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν μέσα σε λίγους μήνες. Η απόφαση για τους υπόλοιπους ήταν μονόδρομος. Ανεβαίνουμε στο βουνό για να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια. Αποκηρυγμένοι από το κόμμα, χωρίς βοήθεια από τη Μόσχα, χωρίς καβάτζα καμιά. Αν υπάρχει κάτι σπουδαίο στον ελληνικό εμφύλιο είναι αυτή ακριβώς η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γιατί όμως αυτή η σπουδαία συλλογική πράξη, αυτό το έπος των απλών ανθρώπων, δεν συγκινεί κανένα «αριστερό» καλλιτέχνη στη σύγχρονη Ελλάδα;

Η επιλογή να βλέπουμε την ιστορία από την πλευρά των ηγεσιών είναι εξαιρετικά ύπουλη. Από τη μία δικαιώνει πάντα τον νικητή ενώ από την άλλη προσφέρει στους ηττημένος την παρηγοριά της «ηθικής δικαίωσης». Βλέπει, έτσι, τους απλούς αγωνιστές σαν τα πιόνια των μεγάλων δυνάμεων ή της στρατηγικής του κόμματος. Δικαιολογεί τους ταγματασφαλίτες και κάνει τρισάγιο στους κομουνιστές. Αυτή είναι η οπτική του Βούλγαρη και κάθε αριστερού «διανοούμενου καλλιτέχνη». Ο Πόλεμος ήταν αδελφοκτόνος και τα αδέρφια δεν ευθύνονται. Ο πρωθυπουργός υπακούει στους αμερικάνους, ο γραμματέας στη Μόσχα. Κανένας δεν ευθύνεται για τίποτα….

Ένα μου ντε όμως που οι άνθρωποι δεν είναι πιόνια και έχουν αυτή τη σπουδαία ιδιότητα. Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ εξεγέρθηκε, η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ κατέλαβε το αστυνομικό τμήμα στο Λιτόχωρο, η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ νίκησε το θάνατο και τις ηγεσίες.

Σας έχουμε πάρει χαμπάρι πια ακριβοθώρητοι έλληνες δημιουργοί. Ο προοδευτισμός σας βρομάει συμφιλίωση. Δεν είστε διαφορετικοί. Είστε το ίδιο με τους «συντρόφους σας» του Περισσού που εν έτη 2009 σας κατηγορούν για παραποίηση της ιστορίας (sic). Ξέρουμε τι φοβάστε. Είναι αυτή η άγρια λαϊκή θέληση για ελευθερία, η εξεγερμένη αξιοπρέπεια που σας τρομάζει.

Το λάθος τηλεφώνημα ενός ερωτευμένου* [2]

*μπορεί ο τίτλος να αποτελεί παράφραση ενός διάσημου άρθρου του Ριζοσπάστη αλλά σε αντίθεση με το αντίστοιχο στο «ρίζο» το τηλεφώνημα εδώ είναι πραγματικό. Για την ακρίβεια έγινε προς την εφημερίδα Βαβυλωνία το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Ερωτικό εμπάργκο στο (παρα)κράτος των Εξαρχείων μας έχουν επιβάλει οι ταγοί του καθεστώτος της πλατείας. Δε μπορούμε να εκφράσουμε τον ευαίσθητο έρωτά μας χωρίς να γίνουμε περίγελος. Μας αποκλείει το σκηνικό και η πανταχού παρούσα αστυνομία της αισθητικής. Μεταμοντέρνοι πάνκιδες, εναλλακτικά λαμόγια, οικολόγοι ανελαστικοί, εξεγερμένοι τζογκλέρ, μας έχουν αποκλίσεις όλους εμάς τους εραστές της καλής κλασικής μουσικής.

Βέβαια, για να κάνω και λίγο αυτοκριτική, η χρησιμοποίηση του πληθυντικού είναι λίγο υπερβολική. Το πρόβλημά μου είναι προσωπικό όπως και ο έρωτας που είχα την τύχη ή την ατυχία να κατοικοεδρεύει στη γειτονιά των αναρχικών. Το να είσαι ερωτευμένος με μια κοπέλα από τα Εξάρχεια όταν αυτή μάλιστα σε περιφρονεί επιδεικτικά είναι σκέτη κόλαση. Το περιβόητο άβατο γίνεται ερωτικό βίωμα. Θα μου πεις ότι υπάρχουν και άλλες γειτονιές. Αλλά τι να κάνω εγώ ερωτεύτηκα στα Εξάρχεια και αυτό δεν αλλάζει.

Μωρό μου, αν με διαβάζεις, σε παντρεύομαι τώρα! Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, εκκλησία, δημαρχείο, με παπά, με δήμαρχο, με γραβάτα, με κουκούλα, όπου θες και όπως θες. Δε με νοιάζει. Πες μου το ναι και φεύγουμε να πάμε όπου θες…

Η μαυροδάφνη και ο Μπακούνιν


Όσο για εκείνα τα καλόπαιδα, που «στα δεκαπέντε τους σύχναζαν στου Στρέφη και διάβαζαν Μπακούνιν πίνοντας μαυροδάφνη», πρόκειται φαίνεται για το αρκετά συνηθισμένο είδος ανθρώπων στους οποίους η μαυροδάφνη είχε μεγαλύτερη επίδραση απ' ό,τι ο Μπακούνιν. Προτίμησαν την αποχαυνωτική ζάλη του κρασιού από την έξαψη των μολότοφ. Και την ασφαλή αμφισβήτηση που προσφέρει η ναρκισσιστική καταφυγή στο φαντασιακό του «καταραμένου» από το ρίσκο της πραγματικής εμπλοκής στους αγώνες.

Καλύτερα κοπρίτης παρά πολίτης

Ως γνωστών, ο Θεός άλλους τους έπλασε και άλλους τους έκλασε. Όχι, αγάπη μου, δεν χρειάζεται να μυρίζεσαι για να καταλάβεις σε ποια κατηγορία ανήκεις. Οι κλασμένοι άλλωστε είμαστε πολλοί περισσότεροι από τους πλασμένους απλά δεν το συνειδητοποιούμε. Είναι βλέπεις αυτά τα εξουσιαστικά αποσμητικά που τα βάζεις μετά το ντους και νομίζεις ότι είσαι κάτι. Πολίτης σου λέει ο άλλος. Φορέας δικαιωμάτων. Δηλαδή για να μην το παλυαναλύουμε η προσωποποίηση της ιδιοκτησίας κάποιων ολίγων προνομίων έναντι τον «μη πολιτών» και η αποδοχή της αστικής νομιμότητας. Για να φτιάξεις νόμο, πρέπει να βγεις αναγκαστικά εκτός νόμου. Αυτό κάνουν τα λαμόγια που μας κυβερνάνε. Φτιάχνουν το νόμο όπως γουστάρουν και μετά σου λένε «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Άρα μεγάλε, αν θέλεις να φτιάξεις άλλες νομιμοποιήσεις, αν θες να τους πολεμήσεις βρε αδερφέ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την παρανομία.

Και για να είμαστε σαφείς και συγκεκριμένοι, για να μιλάμε με ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ, οι πολίτες θεμελιώσαμε και τους δυο ολοκληρωτισμούς που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ο Πολίτης Βίλχεμ και ο Πολίτης Ιβάν. Πολίτες περήφανοι και ολοκληρωμένοι. Αλλά και τους καινούργιους πάλι για πολίτες το βλέπω να πηγαίνουν. Είναι γνωστή και πετυχημένη συνταγή, τσιμπάνε εύκολα οι υπήκοοι άμα τους ονομάσεις πολίτες. Μεγάλη δουλειά σου λέει ο άλλος. Τώρα έχω δικαιώματα. Τώρα ψηφίζω. Είναι πετυχημένο αυτό το project και δεν το αφήνουν εύκολα τα λαμόγια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ολόκληρος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αγάπη μου, μετά από 200 χρόνια εργατικό κίνημα άλλαξε το σύνθημα. Πρώτα ο Πολίτης, σου λέει. Τι και αν πάντα ο Σοσιαλισμός έβαζε στο επίκεντρο τον άνθρωπο; Αυτά είναι ξεπερασμένα. Ακόμα και οι σοσιαλδημοκράτες κατάλαβαν πως δεν πουλάει ο ανθρωπισμός. Εμπρός λοιπών, από εδώ και πέρα. Πολιτικός ορθολογισμός. Αυτός είναι ο νέος ολοκληρωτισμός…

Η Επιστροφή του Μένιου

«ο πολίτης θα ήθελε να δει τα μέλη της κυβέρνησης ως αντιεξουσιαστές στην εξουσία»
Γ. Α. Παπανδρέου


Ο Πολίτης είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Και η εξουσία επίσης. Ο Γιωργάκης θεωρεί ότι η εξουσία είναι ουδέτερη και πως η κυβέρνησή του είναι ένα μαγαζί που προσφέρει υπηρεσίες στον πελάτη. Συγγνώμη, στον πολίτη. Ο μικρός Γιωργάκης ήρθε με όραμα που είχαν πολλοί πριν από αυτόν. Να ενώσει την Ελλάδα, να πάψει ο σπαραγμός και ο διχασμός. Να τελειώνουμε με τους Δεξιούς και τους Αριστερούς, να τελειώνουμε με τους Δεκέμβρηδες. Για αυτό πήγε να κάνει την κίνηση ΜΑΤ. Να βάλει τη Δαμανάκη κομισάριο της μπαστοκρατίας. Δηλαδή από τον πομπό να μεταπηδήσει στο τανκ. Μια έξυπνη κίνηση που θα έσβηνε μια για πάντα αυτόν τον αναχρονισμό της μεταπολίτευσης. Εδώ τα πράγματα πάνε μπροστά, να πούμε. Πράσινη ανάπτυξη, πολίτης, ανθρώπινη κοινωνία, λογοδοσία, ηλεκτρονική διακυβέρνηση και δεν συμμαζεύεται. Πολύ μπροστά το άτομο!

Και για όσους αναρωτιόνται για το πώς θα κυβερνήσει αφού ως γνωστόν ο ίδιος είναι επαγγελματίας τουρίστας. Έκανε κάτι παλαιό και δοκιμασμένο. Το είχε κάνει και ο πατέρας του για να μπορεί να τρέχει κάθε φορά που φτερούγιζε η καρδούλα του στις Σουηδίες, στις Ελούντες και ενίοτε στα νοσοκομεία. Ανέστησε τον Κουτσόγιωργα και μάλιστα σε αναβαθμισμένη εκδοχή βαρέων βαρών. Το εγγόνι του Στρατηγού Παγκάλου αναλαμβάνει την κυβέρνηση ως εξολοθρευτής Μένιος νούμερο δυο, και εγώ περιμένω με ανυπομονησία να ακούσω να αναβιώνει η ιστορική φράση «Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε κύριοι!!!!, δεν δικαιούστε…»

Αυλαία και πάμε...

Κάποτε κάποιος σύντροφος σε μια χαλαρή κουβέντα μου είχε πει: «τελικά οι εκλογές είναι πολύ ωραίος θεσμός, εγώ λέω ακόμα και μετά την επανάσταση να τις διατηρήσουμε». Αρχικά γέλασα αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι είχε κάποιο δίκαιο. Οι εκλογές είναι μακράν ο πλέον επιτυχημένος θεσμός του συστήματος. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι καταπιέζει, αδικεί και ξεζουμίζει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, ενώ παράλληλα φοβάται μήπως αυτή η κοινωνία συνειδητοποιήσει την απελπισία της και του αλλάξει τον αδόξαστο. Έτσι ο καπιταλισμός δουλεύει παράλληλα σε δύο επίπεδα. Από τη μία προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα πέρα από αυτόν και από την άλλη σχεδιάζει μια καλά στημένη επιχείρηση εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής με στόχο να θεραπεύσει τα καταπιεσμένα πάθη του πλήθους. Οι εκλογές λειτουργούν, έτσι, ως ένας εξαιρετικός μηχανισμός εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Για μία στιγμή αυτός που υπομένει αγόγγυστα το σαμάρι των αφεντικών έχει την ψευδαίσθηση ότι γίνεται καβαλάρης. Ο εκλογές έχουν κάτι από τη λυτρωτική ιερή λειτουργία ενός παγανιστικού οργίου που οργανώνεται μια φορά το χρόνο και για λίγες στιγμές αφήνει το καταπιεσμένο άτομο στην «απόλυτη ελευθερία» των φυσικών ορμών του. Η εκλογές είναι μια ψευδαίσθηση, μια χρήσιμη και απαραίτητη λειτουργία για το σύστημα και την επιβίωσή του. Η ιερή τελετουργία της θρησκεία του καπιταλισμού.

Έχοντας πλήρη συνείδηση αυτής της λυτρωτικής λειτουργίας συμμετέχουμε συνειδητά στις εκλογές για το χαβαλέ και μόνο. Ψηφίζουμε αρνάκι άσπρο και παχύ, άκυρο (συνειδητό και ασυνείδητο), οικολόγους φούξια, καπνιστικές ομάδες για την τέχνη και την εικαστική συγκρότηση (Κ.Ο.Τ.Ε.Σ), Οφθαλμοσκοπικούς ιδεολόγους από χόμπι (και από άποψη), κόμμα ελλήνων κυνηγημένων (Κ.Ε.Κ), ιδεαλιστικούς μετανεωτερικούς σουρεαλιστές (Ι.Μ.Σ), βλάχους προοδευτικούς βορείων προαστίων (Β.Π.2), ρεπουμπλικάνους ελευθεριακούς πριμιτιβιστές (Ρ.Ε.Π), και ανανεωτικούς δεκεμβριστές – νέες δυνάμεις.



Υ.Γ όσοι δεν επέλεξαν ένα από τα παραπάνω είναι ανίδεοι, κομπλεξικοί και κρυφο-ΣΥΡΙΖΑιοι.-

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τις προάλλες επισκέφτηκα για άλλη μια φορά την αγαπημένη μου ψυχίατρο για να μου γράψει τα χάπια μου. Με υποδέχθηκε με το μόνιμο παράπονο του γιατρού που ο ασθενής του δεν παίρνει ποτέ την αγωγή. Έχει καταλάβει εδώ και καιρό, η τύπισσα, ότι ο μόνος λόγος που τραβιέμαι μέχρι τα λημέρια της είναι γιατί πλησιάζει ο καιρός που θα με καλέσει η πατρίδα και χρειάζομαι επιτακτικά αποδείξεις ότι είμαι …τρελός. Βεβαία, η τρέλα και η λογική είναι έννοιες σχετικές όπως άλλωστε και ο χρόνος*.

«Έλα μωρέ που δε θες να πας στρατό. Τι είναι ο στρατός; Μια πλάκα είναι. Να, ο αδελφός μου που παντρεύτηκε, πήγε μόνο τρις μήνες. Τι είναι τρις μήνες;»
 

Και πάνω που πήγα να αντιδράσω και να την αρχίσω πάλι με τις γνωστές μου αναρχοεξυπνάδες. Μου ήλθε η ιδέα: Θα παντρευτώ. Δεν κοστίζει τίποτα άλλωστε πια. Ένα τηλέφωνο σε κάποιο ρεμάλι και δύο εισιτήρια ale retour για Τήλο.
 

Αναρχικός, Δηλωμένος Ομοφυλόφιλος και νομίμως παντρεμένος. Σιγά μη με κρατήσουν στο στρατό. Του πούστη…


Την πιάνω από το σβέρκο. Της δίνω ένα ρουφηκτό φιλί στο στόμα. Παίρνω το ύφος μεγάλης ντίβας και της λέω:
 

«φεύγω, πάω να βρω γαμπρό»
Ε; που πάς; μου λέει αποσβολωμένη
«Στην Τήλο, αδελφή μου, στην Τήλο!!!!»


*Αλμπέρ Αϊνστάιν: η γενική θεωρία της σχετικότητας

Ο Φόβος των χοίρων


Έχω την τύχη να γεννηθώ σε καρπερό σόι. Πολλά αδέρφια ο μπαμπάς, πολλά αδέρφια η μαμά, πολλαπλάσια πρώτα ξαδέρφια και ως εκ τούτου: πάρα πολλά ανιψάκια. Όπως είναι λογικό με τόση γονιμότητα επικρατεί μια διάχυτη αισιοδοξία. Γλέντια, φαΐ, πολύβουες συναναστροφές στη φύση είναι στην ημερήσια διάταξη. Α, ξέχασα να σας πω πως το σόι μου εκτός των άλλων έχει και μια λατρεία για τη φυσική σχεδόν βουκολική ζωή. Το να μένεις σε πολυκατοικία θεωρείται από όλους …σκέτος παραλογισμός.

Αυτή η ειδυλλιακή ατμόσφαιρά πάει εσχάτως να χαλάσει με αυτή την παπαριά με τον «ιό των χοίρων». Οι ξαδέρφες μου τρέμουνε μην αρρωστήσουν τα παιδάκια τους και έχουν περάσει τα φόβο και στα μικρά τερατάκια. Έχει επικρατήσει πανικός!

Τι και αν τους έλεγα πως από την νέα γρίπη δεν έχουν πεθάνει παρά ελάχιστοι ενώ από την κανονική πεθαίνουν χιλιάδες κάθε χρόνο, πως τα συμπτώματα είναι στους περισσότερους ήπια και απειροελάχιστοι νοσούν σοβαρά, τι και αν προσπαθούσα να τους πείσω πως το όλο θέμα είναι παιχνίδια των εταιριών φαρμάκων για να τα κονομήσουνε χοντρά από τα κράτη και τις κυβερνήσεις; Αυτοί οι μεγάλοι, εκεί, ανένδοτα φοβισμένοι.

Τι να κάνω και εγώ; Πήγα και αγόρασα τη "φάρμα των ζώων" του Όργουελ για δώρο σε όλα τα ανιψάκια μου με την αφιέρωση "Θέλουν να μας τρομάξουν με τα γουρούνια. Αφού δεν τα κατάφεραν με τα ανθρωπόμορφα, βάλανε ιούς στα κανονικά. Μη μασάτε μάγκες"

Να φύγετε, να πάτε αλλού…

«τι; Ψάχνεις να πολλαπλασιαστείς επί δέκα, επί εκατό; Ψάχνεις για οπαδούς, για μηδενικά» Φ. Νίτσε

Ένα σύνθημα λέει: το life style (το κυρίαρχο) είναι μαγικό γιατί μετατρέπει τα μηδενικά σε νούμερα. Προεκτείνοντας λογικά το συλλογισμό του συνθήματος θα μπορούσαμε να πούμε: το αντί-life style (το «επαναστατικό») μετατρέπει τα νούμερα σε μηδενικά.

Παρένθεση: το ότι βάζεις ένα «αντί» μπροστά από κάτι δεν αλλάζει πολλές φορές τίποτα απολύτως στην οντολογία αυτού του κάτι. Και η αντι-βία, βία είναι και η αντι-τέχνη, τέχνη και η αντι-κουλτούρα, κουλτούρα. Πολλές φορές δε, το αντί είναι ακόμα ποιο αποκρουστικό από το πρωτότυπο.

Με άλλα λόγια, το ότι άφησες, αγάπη μου, τζίβες, καβάλησες και ένα ποδήλατο, μιλάς αργά και επαναλαμβάνεις ανά δύο λέξεις αυτό το εκνευριστικό «ντάξει;», χαϊδεύεις όλα τα κοπρόσκυλα της περιοχής, τριγυρνάς από «συνέλευση» σε «συναυλία» και από πάρκο σε κατάληψη και γενικά όπου γίνεται «φάση», όντας φυσικά πάντα σε αφασία, δεν σε κάνει επαναστάτη….

Νούμερο ήσουν από παλιά, από τότε που «την έψαχνες» με το ένα και με το άλλο, μόνο που τώρα έχεις γίνει μηδενικό. Που η μόνη του λειτουργία είναι να στριμώχνεται άβουλα πίσω από διάφορους παραγοντίσκους. Το ξέρω πως σου φαίνονται σπουδαίοι και σοβαροί μόνο που είναι κουτοπόνηρες μονάδες. Και είναι μονάδες, όχι μόνο γιατί κάνανε τον εγωισμό τους άποψη και τη μιζέρια τους ιδεολογία, αλλά γιατί έχουνε το συνήθειο να μαζεύουνε γύρο τους μηδενικά. Πολλά μηδενικά. Και όσο συνωστίζονται τα μηδενικά, τόσο πολλαπλασιάζονται τα νούμερα και η φούσκα διογκώνεται μέχρι να σκάσει εκκωφαντικά. Και να το πάμε, έτσι, πάλι το έργο από την αρχή με καινούργια νούμερα και ολοκαίνουργια μηδενικά, με νέες μόδες και κουρέματα και ιδεολογίες και απόψεις. Στο ίδιο έργο θεατές. Είναι τελικά ατέρμονος ο κύκλο της ασημαντότητας…

Η επέλαση των Βαρβάρων

«δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται ο όρος βαρβαρότητα για την κυρίαρχη πολιτική στην Ευρώπη σήμερα» Κ. Καραμανλής

Όταν κάτι το φοβάσαι και αρνείσαι πεισματικά να το ανακαλύψεις συνήθως του δίνεις έναν όρο απαξιωτικό. Πολλές φορές ο όρος αυτός είναι ένας νεολογισμός. Οι συντηρητικοί του 60 ονόμαζαν τους νέους «γιεγιέδες» από την παρήχηση που άφηναν στα αυτιά τους τα τραγούδια των Μπιτλς και του Σαββόπουλου.

3.000 χρόνια πριν, οι τυχοδιώκτες Έλληνες έμποροι μετέφεραν στις πόλεις τους τις εμπειρίες από «άγριους» και «απολίτιστους» λαούς που συναντούσαν στα ταξίδια τους. Τους ονόμασαν βαρβάρους, γιατί η γλώσσα τους ηχούσε στα αυτιά τους σαν ένα συνοθύλευμα από ομόηχες άναρθρες κραυγές: βαρ, βαρ.

Έτσι γεννήθηκε ο όρος βαρβαρότητα και μαζί του όλη η σχετική φιλολογία. Για να σταθεί ο «πολιτισμένος» και να παραμείνει ισχυρός χρειάζεται ο «βάρβαρος». Οι νικητές είχαν πάντα το προνόμιο του πολιτισμένου και μαζί το δικαίωμα να ασκούν βία για να «εκπολιτίσουν» τους «βάρβαρους».

Με τις «δημοκρατικές» εκ-λογές της Ευρώπης φαίνεται, όμως, ότι οι όροι αντιστρέφονται (αν και με το μεταμοντέρνο πολιτικό λόγο που μας έχει καταπνίξει ίσως από καιρό να έχουν χάσει πια κάθε νόημα). Αν αναγνώσουμε τα πρόσφατα αποτελέσματα οι βάρβαροι επέλασαν στην Ευρώπη για ακόμα μια φορά. Αυτή τη φορά την έκαναν από μέσα. Και το τραγικό είναι ότι δεν φαίνετε τίποτα πια στον ορίζοντα, ούτε ένας Μαραθώνας, ούτε ένα Πουατιέ, ούτε μια Βιέννη, για να τους σταματήσει…

Μπάμπης Βωβός: η εξουσία είναι κιτς φαινόμενο



Από την Πρώτη Διεθνή ως τα σήμερα εκατομμύρια τόνοι μελανιού έχουν σπαταληθεί. ΟΚ. Το καταλάβαμε όλοι πια. Η εξουσία ταυτίζεται με το άδικο. Όμως φαίνεται πως εξακολουθεί να μας ασκεί μια ανυπέρβλητη γοητεία γιατί σε αντίθετη περίπτωση οι «μάζες» θα την είχαν ξεθεμελιώσει. Πάσχουμε, μάλλον, σαν κοινωνία από αισθητικό κριτήριο γιατί αλλιώς δεν είναι δυνατόν να υπομένουμε αγόγγυστα τόση συσσωρευμένη ασχήμια. Ηδονιζόμαστε, ας το παραδεχτούμε, από τις αμερικανιές επιστημονικής φαντασίας, από τις γυάλινες φιμέ προσόψεις του Περισσού (τίγκα στο νέο-σοβιετικό ρεαλισμό), από τις εμμονές κομπλεξικών αρχιτεκτόνων για πολύ ψηλά κτίρια, από τις καλομοίρες και τις πετρούλες.

Συντρόφια, χρειάζεται αντεπίθεση. Μαζική οργάνωση για πόλεμο ενάντια στην ασχήμια. Για να έρθουμε «από το μέλλον» πρέπει να μην κουβαλάμε το παλαιό, πολυφορεμένο και πανάθλιο κουστούμι. Ήρθε μάλλον η ώρα να πάψουμε να ενωνόμαστε αυτιστικά με το είδωλο που μας προσφέρει ο καθρέφτης της εξουσίας. Πρέπει να γίνουμε ξανά επικίνδυνα όμορφοι σαν τους εξεγερμένους της Κομούνας, σαν τους ιθαγενείς του Μεξικού, σαν το περήφανο εφηβικό βλέμμα του Αλέξη.

Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Μια δύσκολη περίοδος είναι, άλλωστε, και θα περάσει. Τι και αν φαντάζουν σήμερα ανυπέρβλητα τα κιτς μεγαλόσχημα κτίρια του Μπάμπη του Βωβού; Έχουμε χρέος να δράσουμε. Να δράσουμε πριν μας φάνε οι εργολάβοι…

Η κρυφή γοητεία του Κον-Μπεντίτ

Όχι άλλη πρασινάδα, έλεος!!

Δε μας φτάνει το γεγονός ότι σε λίγο καιρό, σύμφωνα με τα γκάλοπ, θα μας κυβερνάει ο Γιωργάκης (και πού όρεξη για εξέγερση με τέτοιας μορφής εξουσία;) έχουμε και αυτή την παπαριά της πρασινίλας που μας τριβελίζει καθημερινά τα αυτιά. Πράσινη ανάπτυξη, βιώσιμη(-αβίωτη) ανάπτυξη, εναλλακτική ενέργεια, βιοκληματικότητα, πράσινη οικονομία, πράσινα αυτοκίνητα, πράσινα άλογα. Ο καπιταλισμός το βρήκε το νέο του παραμύθι για να βγει από την κρίση και όλα τα «φυτά» τσιμπάνε. Τι παπαριά έχουμε να ακούσουμε, αγάπη μου, στο άμεσο μέλλον δεν θέλω και να το φανταστώ.

Τι και αν τη νέα οικονομία την προωθούν όλες οι μεγάλες πολυεθνικές του πετρελαίου και των αυτοκινήτων, τι και αν το πέρασμα στη νέα οικονομία σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, τι και αν μας την επιβάλει το ΔΝΤ και η ΠΤ με τις επενδύσεις τους, τι και αν κάθε νεοφιλελεύθερος αναλυτής που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να είναι in φοράει πράσινο κασκόλ; Δεν υπάρχει μικροαστός (κάθε κοπής) που να μην τσιμπάει.

Ρε, δε πάτε να πνιγείτε, οικολόγοι του συστήματος. Σας ξέρουμε και από χτες που το παίζατε φρικιά, σας βλέπουμε και σήμερα που σοβαρευτήκατε και θέλετε και βουλή, θα σας πολεμήσουμε με λύσσα και αύριο που το πάτε για (συν)κυβέρνηση!

Δεν τσιμπάμε, Ντανιέλ μωρό μου, δεν τσιμπάμε. Σορβόννη τέλος. Εξεγερθήκαν τα προάστια...