«τι; Ψάχνεις να πολλαπλασιαστείς επί δέκα, επί εκατό; Ψάχνεις για οπαδούς, για μηδενικά» Φ. Νίτσε
Ένα σύνθημα λέει: το life style (το κυρίαρχο) είναι μαγικό γιατί μετατρέπει τα μηδενικά σε νούμερα. Προεκτείνοντας λογικά το συλλογισμό του συνθήματος θα μπορούσαμε να πούμε: το αντί-life style (το «επαναστατικό») μετατρέπει τα νούμερα σε μηδενικά.
Παρένθεση: το ότι βάζεις ένα «αντί» μπροστά από κάτι δεν αλλάζει πολλές φορές τίποτα απολύτως στην οντολογία αυτού του κάτι. Και η αντι-βία, βία είναι και η αντι-τέχνη, τέχνη και η αντι-κουλτούρα, κουλτούρα. Πολλές φορές δε, το αντί είναι ακόμα ποιο αποκρουστικό από το πρωτότυπο.
Με άλλα λόγια, το ότι άφησες, αγάπη μου, τζίβες, καβάλησες και ένα ποδήλατο, μιλάς αργά και επαναλαμβάνεις ανά δύο λέξεις αυτό το εκνευριστικό «ντάξει;», χαϊδεύεις όλα τα κοπρόσκυλα της περιοχής, τριγυρνάς από «συνέλευση» σε «συναυλία» και από πάρκο σε κατάληψη και γενικά όπου γίνεται «φάση», όντας φυσικά πάντα σε αφασία, δεν σε κάνει επαναστάτη….
Νούμερο ήσουν από παλιά, από τότε που «την έψαχνες» με το ένα και με το άλλο, μόνο που τώρα έχεις γίνει μηδενικό. Που η μόνη του λειτουργία είναι να στριμώχνεται άβουλα πίσω από διάφορους παραγοντίσκους. Το ξέρω πως σου φαίνονται σπουδαίοι και σοβαροί μόνο που είναι κουτοπόνηρες μονάδες. Και είναι μονάδες, όχι μόνο γιατί κάνανε τον εγωισμό τους άποψη και τη μιζέρια τους ιδεολογία, αλλά γιατί έχουνε το συνήθειο να μαζεύουνε γύρο τους μηδενικά. Πολλά μηδενικά. Και όσο συνωστίζονται τα μηδενικά, τόσο πολλαπλασιάζονται τα νούμερα και η φούσκα διογκώνεται μέχρι να σκάσει εκκωφαντικά. Και να το πάμε, έτσι, πάλι το έργο από την αρχή με καινούργια νούμερα και ολοκαίνουργια μηδενικά, με νέες μόδες και κουρέματα και ιδεολογίες και απόψεις. Στο ίδιο έργο θεατές. Είναι τελικά ατέρμονος ο κύκλο της ασημαντότητας…
Ένα σύνθημα λέει: το life style (το κυρίαρχο) είναι μαγικό γιατί μετατρέπει τα μηδενικά σε νούμερα. Προεκτείνοντας λογικά το συλλογισμό του συνθήματος θα μπορούσαμε να πούμε: το αντί-life style (το «επαναστατικό») μετατρέπει τα νούμερα σε μηδενικά.
Παρένθεση: το ότι βάζεις ένα «αντί» μπροστά από κάτι δεν αλλάζει πολλές φορές τίποτα απολύτως στην οντολογία αυτού του κάτι. Και η αντι-βία, βία είναι και η αντι-τέχνη, τέχνη και η αντι-κουλτούρα, κουλτούρα. Πολλές φορές δε, το αντί είναι ακόμα ποιο αποκρουστικό από το πρωτότυπο.
Με άλλα λόγια, το ότι άφησες, αγάπη μου, τζίβες, καβάλησες και ένα ποδήλατο, μιλάς αργά και επαναλαμβάνεις ανά δύο λέξεις αυτό το εκνευριστικό «ντάξει;», χαϊδεύεις όλα τα κοπρόσκυλα της περιοχής, τριγυρνάς από «συνέλευση» σε «συναυλία» και από πάρκο σε κατάληψη και γενικά όπου γίνεται «φάση», όντας φυσικά πάντα σε αφασία, δεν σε κάνει επαναστάτη….
Νούμερο ήσουν από παλιά, από τότε που «την έψαχνες» με το ένα και με το άλλο, μόνο που τώρα έχεις γίνει μηδενικό. Που η μόνη του λειτουργία είναι να στριμώχνεται άβουλα πίσω από διάφορους παραγοντίσκους. Το ξέρω πως σου φαίνονται σπουδαίοι και σοβαροί μόνο που είναι κουτοπόνηρες μονάδες. Και είναι μονάδες, όχι μόνο γιατί κάνανε τον εγωισμό τους άποψη και τη μιζέρια τους ιδεολογία, αλλά γιατί έχουνε το συνήθειο να μαζεύουνε γύρο τους μηδενικά. Πολλά μηδενικά. Και όσο συνωστίζονται τα μηδενικά, τόσο πολλαπλασιάζονται τα νούμερα και η φούσκα διογκώνεται μέχρι να σκάσει εκκωφαντικά. Και να το πάμε, έτσι, πάλι το έργο από την αρχή με καινούργια νούμερα και ολοκαίνουργια μηδενικά, με νέες μόδες και κουρέματα και ιδεολογίες και απόψεις. Στο ίδιο έργο θεατές. Είναι τελικά ατέρμονος ο κύκλο της ασημαντότητας…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου