Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τις προάλλες επισκέφτηκα για άλλη μια φορά την αγαπημένη μου ψυχίατρο για να μου γράψει τα χάπια μου. Με υποδέχθηκε με το μόνιμο παράπονο του γιατρού που ο ασθενής του δεν παίρνει ποτέ την αγωγή. Έχει καταλάβει εδώ και καιρό, η τύπισσα, ότι ο μόνος λόγος που τραβιέμαι μέχρι τα λημέρια της είναι γιατί πλησιάζει ο καιρός που θα με καλέσει η πατρίδα και χρειάζομαι επιτακτικά αποδείξεις ότι είμαι …τρελός. Βεβαία, η τρέλα και η λογική είναι έννοιες σχετικές όπως άλλωστε και ο χρόνος*.

«Έλα μωρέ που δε θες να πας στρατό. Τι είναι ο στρατός; Μια πλάκα είναι. Να, ο αδελφός μου που παντρεύτηκε, πήγε μόνο τρις μήνες. Τι είναι τρις μήνες;»
 

Και πάνω που πήγα να αντιδράσω και να την αρχίσω πάλι με τις γνωστές μου αναρχοεξυπνάδες. Μου ήλθε η ιδέα: Θα παντρευτώ. Δεν κοστίζει τίποτα άλλωστε πια. Ένα τηλέφωνο σε κάποιο ρεμάλι και δύο εισιτήρια ale retour για Τήλο.
 

Αναρχικός, Δηλωμένος Ομοφυλόφιλος και νομίμως παντρεμένος. Σιγά μη με κρατήσουν στο στρατό. Του πούστη…


Την πιάνω από το σβέρκο. Της δίνω ένα ρουφηκτό φιλί στο στόμα. Παίρνω το ύφος μεγάλης ντίβας και της λέω:
 

«φεύγω, πάω να βρω γαμπρό»
Ε; που πάς; μου λέει αποσβολωμένη
«Στην Τήλο, αδελφή μου, στην Τήλο!!!!»


*Αλμπέρ Αϊνστάιν: η γενική θεωρία της σχετικότητας