Έχουμε πόλεμο!

Το ΚΚΕ κήρυξε και επισήμως το 3ο αντάρτικο με τη φράση «έχουμε πόλεμο». Ο προσεκτικός παρατηρητής θα είχε αναγνώσει την νέα επιθετική στατηγική εδώ και καιρό από τότε δηλαδή που το «τιμημένο» οδεύε ολοταχώς προς το 18ο συνέδριο με τον περιώνυμο τίτλο: συνέδριο αντεπίθεσης!

90 χρόνια άμυνα, αγάπη μου, είναι πολλά. Ποίος αντέχει άλλη άμυνα; Άμυνα στη Βάρκιζα, άμυνα στο Γράμμο, άμυνα στη Χούντα, άμυνα στο Πολυτεχνείο, άμυνα στη μεταπολίτευση, πάγκο το 89, άμυνα στον Καραμανλή. Το νέο επιθετικό σύστημα λέγεται ότι θα εισάγει κάποιος νέος προπονητής. Αν και με την ίδια ομάδα…

Η πλαστή συνείδηση

Το τελευταίο διάστημα και με πρόσχημα την κρίση η οικονομία έχει αρχίσει να αυτονομείται όλο και περισσότερο από τη σφαίρα του πολιτικού. Η συνεχής επίκληση κατάστασης έκτακτης ανάγκης μαζί με τη φιλολογία της κατάρρευσης φιλοδοξεί να δώσει στους ηγεμόνες την πολυπόθητη ελευθερία όλων των αποφάσεων για την οικονομία. Η κρίση παρουσιάζεται περίπου σαν ένα φυσικό φαινόμενο δυνατό να θεραπευτεί μόνο στα χέρια των τεχνοκρατών.

Η οικονομία, όπως και κάθε τι που το παίζει «επιστήμη», διέπεται από κανόνες γενικούς και από αρχές παγκόσμιες. Έλα μου, όμως, που αυτή η επιστήμη βρίσκεται σε κρίση και πρέπει όλοι εμείς να αφήσουμε την τύχη μας στους τεχνοκράτες. Μόνο που αυτοί οι ειδικοί είναι πάντα από την ίδια φάρα και εδώ και δεκαετίες εφαρμόζουν επάνω μας τις ίδιες συνταγές - όχι πάντα με ιδανικά αποτελέσματα είναι η αλήθεια. Κατάρρευση Ρωσίας το 1997 (την χρονιά που οι νεοφιλελεύθεροι απέδιδαν στον υπουργό οικονομικών της τον τίτλο του πλέον επιτυχημένου στον κόσμο), κατάρρευση Αργεντινής (τότε που ο Ανδριανόπουλος μιλούσε για το Αργεντίνικο οικονομικό θαύμα), κατάρρευση Ιρλανδίας (σας θυμίζω ότι ο Κώστας Καραμανλής το 2003 υποσχόταν να μας φέρει τις οικονομικές συνταγές της Ιρλανδίας – και εν μέρει το κατάφερε), κατάρρευση Αλβανίας και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Στον αντίποδα, η ευρωπαϊκή αριστερά που από την εποχή του Κέυνς παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο αναπτυξιακό παραμύθι δεν έχει να προτείνει τίποτα παραπάνω από φαιδρότητες. Και δικαίως ο κόσμος της γυρίζει την πλάτη γιατί κατά βάθος κατανοεί ότι δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο. Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν απόλυτο δίκαιο όταν βροντοφωνάζουν πως οι πολιτικές της αριστεράς δεν οδηγούν σε κανέναν παράδεισο αλλά στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα και μάλιστα με πιο επώδυνες τελικές λύσεις.

Εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε άλλη λύση. Πρέπει να πάρουμε το νήμα από πολύ πίσω. Ίσως και πιο πίσω απ’ το Μαρξ. Πρέπει να καταλάβουμε πως οι τεχνοκράτες οικονομολόγοι δεν είναι επιστήμονες αλλά ιεροκήρυκες μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, του καπιταλισμού. Πρέπει να καταλάβουμε πως για να απελευθερώσουμε τη ζωή μας από τον καπιταλισμό πρέπει να απελευθερώσουμε τις ανάγκες μας από την τεχνική γλώσσα των οικονομολόγων. Πρέπει να ανατρέψουμε την ανάπτυξη, να διαλύσουμε την οικονομία και να αναθέσουμε κάθε ζωντανή ανθρώπινη ανάγκη στη διευθέτηση της πολιτικής συλλογικής απόφασης, να αναθέσουμε τη ζωή μας στο καθεστώς της ελευθερίας.

Τώρα πυροβολούνε στην καρδιά – φυλάξου

Το 2009 κλείνει με μια διαπίστωση. Τους είναι πλέον αδύνατον να μας καθυποτάξουν τη συνείδηση. Με τα δελτία ειδήσεων καθημερινά να προσπαθούν μα μας μαλώσουν, να μας κάνουν ενόχους, να μας φοβίσουν. "Φταίτε που έχετε δικαιώματα, φταίτε που έχετε ψηλούς μισθούς, φταίτε που δεν καταναλώνεται και δεν κινείται η Ερμού, φταίτε που δεν είστε αισιόδοξοι, φταίτε που αφήνεται τα παιδία σας να πηγαίνουν στις διαδηλώσεις, φταίτε που είστε μισθωτοί, φταίτε γιατί διεκδικήσατε και τώρα δεν έχουμε να σας δώσουμε. Φταίτε…"

Κάποιοι, που πάσχουν μάλλον από μαζοχισμό (οι γνωστοί μαζόχες του Μεσαίου χώρου) το πιστέψανε πως φταίνε. Ακούνε κάθε βράδυ τα δελτία να τους δέρνουν και βγάζουν τα απωθημένα τους επάνω μας (ο μαζοχιστής πάντα γίνεται σαδιστής …εκεί που τον παίρνει, αλλά μετά επειδή έχει ενοχές κάθεται να τις φάει). «Ρε, αν δεν πληρώσουμε θα μας …., ρε καλόπαιδο πότε θα σοβαρευτείς, πλήρωσε το πρόστιμο γιατί θα βάλουν μεγαλύτερο, δήλωσε τους φόρους γιατί καταρρέουμε…»

Σε αυτούς τους λοβοτομιμένους μαζοχιστές βασιζότανε, αγάπη μου, το σύστημα ως τα τώρα. Το ξύλο έπεφτε σε κατώτερα κλιμάκια από δασκάλους, γονείς και γείτονες, το χαφιεδιλίκι γινόταν από θείες και περιπτεράδες. Προληπτική καταστολή. Ισορροπία. Μόνο που τώρα το πράγματα δείχνουν τους χαλάνε. Οι από τα κάτω σήκωσαν κεφάλι στους ενδιάμεσους και έτσι το σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Βγάζει στο δρόμο χιλιάδες γουρούνια, παίζει όλη μέρα έκτακτα δελτία φόβου και τρομοκρατίας. Αλλά που; Δεν τσιμπάμε πια.

Το 2009 κλείνει με μια διαπίστωση. Δεν πυροβολούν πλέον στο μυαλό -ξέρουν πως είναι μάταιο- τώρα πυροβολούνε στην καρδιά.

Υ.Γ. Κορκονέα, δεν με νοιάζει αν θα σαπίσεις στη φυλακή ή θα σε βγάλουνε. Τώρα όμως ξέρω γιατί τον σημάδεψες στην καρδία. Γιατί φοβήθηκες…