Αυτή την περίοδο όλοι ψάχνουνε να βγάλουνε κανένα νόημα. Όμως το νόημα δεν βρίσκεται και τόσο εύκολα. Από τότε που αφήσαμε το θεό στη μακαριότητά του, στείλαμε τα παραμύθια για επί της γης παραδείσους στις σκονισμένες βιβλιοθήκες, βγάλαμε τη γλώσσα μας στην επιστήμη και σε κάθε αυθεντία, έχουμε χαθεί. Μόνοι στο δάσος της κατάστασης που εν μέρει δημιουργήσαμε από κεκτημένη ταχύτητα. Μας πιάσανε και λίγο μαλάκες είναι αλήθεια. Τι να κάνουμε και εμείς; Κάτι τα ενοχικά μας, κάτι που ψάχναμε το νέο κόσμο απεγνωσμένα, πέσαμε στο βούρκο του μεταμοντέρνου σχετικισμού. Στο μη νόημα δηλαδή. Δεν ξέραμε και σε τι να πρωτοπιστέψουμε, βλέπετε. Είχε πολλά το σουπερμάρκετ των ιδεών. Δεν είχαμε και εφεδρείες.
Μας νάρκωσε ο λόγος ο «σύγχρονος», μας μάγεψαν όλα τα ηττημένα ρετάλια, μας παρέσυραν σε ένα παιχνίδι με τις λέξεις και τους νεολογισμούς χωρίς όραμα και αλήθεια. Φάγαμε πολλές από τις παραμύθες του κολοσυστήματος, ας το παραδεχτούμε. Πολλοί το πιστέψανε πως δεν υπάρχει πια εναλλακτική λύση. Το ξέρω πως οι περισσότεροι σύντροφοι δεν το παραδέχονται αλλά το θέμα είναι ότι το πιστεύουν. Το ψιθυρίζουν τα βράδια στον εαυτό τους. Σκατά. Τα ίδια και τα ίδια. Αναπαραγωγή χωρίς νόημα. Όπως γαμιούντα τα σκυλιά και οι γάτες σε έναν ατέλειωτο κύκλο του παιχνιδιού «κάνε ό,τι κάνω χωρίς να ρωτάς». Που πάμε ρε;
Μετά ήρθε ο Δεκέμβρης και αναθαρρήσαμε. Δεν αντέξανε όλοι. Αυτά τα γεγονότα θέλουν γερά στομάχια. Κάποιους του βρήκε ο γενάρης με κατάθλιψη και άρνηση. Κάποιους άλλους με αυτοκαταστοφική μανία επιβεβαίωσης και αναπαράστασης (της ίδια παράστασης). Μένουν αρκετοί; Δεν τα πάω καλά με την αριθμητική είναι η αλήθεια. Πάντως, αυτοί που μείναμε καλό είναι να αφήσουν τις εμμονές μας λίγο στη μπάντα για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε. Τελείωσαν τα ψέματα συντρόφια. Τα νοήματα επιστέφουν μαζί με την ερωμένη τους, την Ιστορία. Το ξέρουμε. Δεν έχουμε κανένα κληρονομικό δικαίωμα πάνω στο κόσμο. Τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Πρέπει να δώσουμε νόημα στη δημιουργία μας. Να κάνουμε τα μονοπάτια μας δρόμους ανατροπής. Τις συνειδήσεις μας οπλισμένες επιθυμίες. Τα οράματά μας καθημερινή πράξη. Τελείωσαν τα παραμύθια. Οι σημασίες επιστρέφουν και δεν θα ρωτήσουν κανέναν. Ούτε και εμάς…
Μας νάρκωσε ο λόγος ο «σύγχρονος», μας μάγεψαν όλα τα ηττημένα ρετάλια, μας παρέσυραν σε ένα παιχνίδι με τις λέξεις και τους νεολογισμούς χωρίς όραμα και αλήθεια. Φάγαμε πολλές από τις παραμύθες του κολοσυστήματος, ας το παραδεχτούμε. Πολλοί το πιστέψανε πως δεν υπάρχει πια εναλλακτική λύση. Το ξέρω πως οι περισσότεροι σύντροφοι δεν το παραδέχονται αλλά το θέμα είναι ότι το πιστεύουν. Το ψιθυρίζουν τα βράδια στον εαυτό τους. Σκατά. Τα ίδια και τα ίδια. Αναπαραγωγή χωρίς νόημα. Όπως γαμιούντα τα σκυλιά και οι γάτες σε έναν ατέλειωτο κύκλο του παιχνιδιού «κάνε ό,τι κάνω χωρίς να ρωτάς». Που πάμε ρε;
Μετά ήρθε ο Δεκέμβρης και αναθαρρήσαμε. Δεν αντέξανε όλοι. Αυτά τα γεγονότα θέλουν γερά στομάχια. Κάποιους του βρήκε ο γενάρης με κατάθλιψη και άρνηση. Κάποιους άλλους με αυτοκαταστοφική μανία επιβεβαίωσης και αναπαράστασης (της ίδια παράστασης). Μένουν αρκετοί; Δεν τα πάω καλά με την αριθμητική είναι η αλήθεια. Πάντως, αυτοί που μείναμε καλό είναι να αφήσουν τις εμμονές μας λίγο στη μπάντα για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε. Τελείωσαν τα ψέματα συντρόφια. Τα νοήματα επιστέφουν μαζί με την ερωμένη τους, την Ιστορία. Το ξέρουμε. Δεν έχουμε κανένα κληρονομικό δικαίωμα πάνω στο κόσμο. Τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Πρέπει να δώσουμε νόημα στη δημιουργία μας. Να κάνουμε τα μονοπάτια μας δρόμους ανατροπής. Τις συνειδήσεις μας οπλισμένες επιθυμίες. Τα οράματά μας καθημερινή πράξη. Τελείωσαν τα παραμύθια. Οι σημασίες επιστρέφουν και δεν θα ρωτήσουν κανέναν. Ούτε και εμάς…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου