«ο λαός θα μας πάρει με τις πέτρες» Γ. Α. Παπανδρέου
Το έχει μάλλον το όνομα να είναι για τις δύσκολες αποστολές. Τον παππού τον βάλανε οι άγγλοι να βγάλει περά το δύσκολο project της διάλυσης των ανταρτών. Λίγο η ευστροφία του, λίγο που ο Σιάντος ήταν παντελώς ζώων, λίγο που κανένας δεν κατάλαβε πως έγινε πρωθυπουργός και από ποιόν, ο Γεώργιος σήκωσε τη σημαία στην Ακρόπολη σαν απελευθερωτής. Μεγάλη μανούλα στου ελιγμούς. Δεν είχε βέβαια δει ούτε από μακριά τον αχό της μάχης, δεν είχε βιώσει κατοχή και πείνα, δεν είχε πολεμήσει σε καμία αντάρτικη ομάδα, γενικά δεν είχε κάνει τίποτα για τη λευτεριά. Και, όμως, ήταν ο απελευθερωτής. «Πιστεύουμε στη Λαοκρατία!» Λέει όταν φτάνει στην Αθήνα και από κάτω ο λαός τρώει για μια ακόμα φορά κουτόχορτο. Μαζί με το Γεώργιο ήρθα και οι Αγγλικές δυνάμεις, ήρθαν και τα Τάγματα Ασφαλείας, και ο λαός άρχισε σιγά – σιγά να το παίρνει πρέφα πως τούτο το αγόρι δεν ήρθε για καλό. Πως μάλλον ο Γεώργιος δεν είναι αυτός που φαίνετε και πως μάλλον τα έχει τακιμίασει με την αλεπού τον Τσόρτσιλ για να μας πάρει μέτρα. Μετά ήρθε ο Δεκέμβρης και όποιος είχε ακόμα αμφιβολίες τα κατάλαβε όλα. «Για σου Γιώργη Παπανδρέου τιμημένα αρχηγέ, που σε βρήκαν τόσες πίκρες και δεν λύγησες ποτέ!!!» Λέει το άσμα. Μόνο που όταν τα πράματα σκουραίνουν ο Γεώργιος έγινε και αυτός Γιωργάκης και ο Τσόρτσιλ βρήκε άλλα τσουτσέκια για να του κάνουν τη δουλειά.
Πέρασαν χρόνια. Οι άγγλοι αντικαταστάθηκαν από τους αμερικάνους. Ο εμφύλιος τελείωσε αλλά ο Γιωργάκης δεν ήταν στα πράματα. Όμως πάντα χρειάζεται ένας Γιώργης να τον εβάλουνε πάνω στο άλογο να σκοτώσει ξανά το δράκο. Η αριστερά ανέβαινε επικίνδυνα και οι Αμερικάνοι, που δεν ήθελαν με τίποτα να πάνε σε χέρια κομουνιστών τα χρήματα του Μάρσαλ, σκεφτήκανε ένα καινούργιο project: μαζέψανε όλα τα τσουτσέκια του κέντρου, όλα τα ρετάλια της αστικής πολιτικής, τον Σοφοκλή (κλι-κλι) το Βενιζέλο, τον Παπανδρέου και διάφορους Τσιριμόκους, και έτσι, το πρώτο ελληνικό κόμμα αμερικάνικης κατασκευής φτιάχτηκε. Το ονομάσανε Ένωση Κέντρου, βάλανε το Γεώργιο αρχηγό (ποίον καλύτερο;) και τον αμολήσανε να τους κάνει τη δουλειά: Να περιορίσει δηλαδή την δύναμη των αριστερών. Ο λαοπλάνος και ευφυολόγος Γεώργιος δεν αρκέστηκε, όμως, στην θέση που του έδωσε η Πρεσβεία. Ήθελε, το νούμερο, να γίνει και πρωθυπουργός. Δεν του είχε κάτσει καλά με το Δεκέμβρη που τον πέταξαν άρον – άρον και πείσμωσε. Άρχισε λοιπών Ανένδοτο Αγώνα με μόνο στόχο να καταλάβει την εξουσία. «Βρε καλά μου, βρε χρυσέ μου», τίποτα αυτός, εκεί, αγύριστο κεφάλι. Τσίμπησε και ο λαός, βγήκε για άλλη μια φορά στους δρόμους ενάντια στη νοθεία -λες και δεν είχε γίνει ποτέ ξανά νοθεία σε αυτή τη χώρα;- του έκατσε και ο θάνατος του Πέτρουλα και έγινε, αν έχεις το θεό σου αγάπη μου, το γεροτσουτσέκι των γερμανοτσολίαδων, ο τσανακογλείφτης του Τσόρτσιλ και των Αμερικάνων, έγινε Γέρος Της Δημοκρατίας!!!! Έλεος. (Αυτή η δημοκρατία είναι μεγάλη πόρνη τελικά). Ο Γεώργιος επέμενε να μείνει στη πρωθυπουργία παρά τη ρητή αντίθεση των αφεντικών του και έτσι οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν να φέρουνε έναν άλλο Γεώργιο για να τον βάλει στη θέση του. Άλλο νούμερο και αυτός. Τον θέλανε για λίγους μήνες να τους κάνει τη δουλειά και μετά να ξαναφέρει την Δεξιά τάξη και ασφάλεια αλλά και αυτός την ψώνισε. Το έχει το όνομα μάλλον. Έμμηνε 7 ολόκληρα χρόνια και έγινε και Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Αντιβασιλιάς. Σαν το είπα, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα…
Μετά ήρθε η μεταπολίτευση. Ο Γεώργιος είχε πεθάνει. Καραμανλής και μετά Παπανδρέου, για λίγο Μητσοτάκης – Σημίτης και μετά ξανά από την αρχή Καραμανλής και Παπανδρέου. Κωστάκης και Γιωργάκης αυτή τη φορά. Μην πάρουν και τα μυαλά τους αέρα. Έλα μου όμως που ήρθε αυτή η ριμάδα η Κρίση και που καλύτερος καιρός για μπίζνες; - σκεφτήκανε οι μεγάλο-καπιτάλες. Τα μεγάλα κεφάλια είπανε πως πρέπει να φτωχύνουμε για να πλουτίσουν. Αλλιώς δεν δουλεύει το σύστημα! Άμα δεν φτωχύνουμε δεν μπορούν να ξανα-κερδίσουν, δεν μπορούν να ξανα-αναπτυχθούν. Άμα δεν μας χρεώσουν μέχρι τα δισέγγονα πως θα μας εκμεταλλευτούν; Πως, όμως, θα μας πείσουν; Ποιος θα μας τα πει όλα αυτά; Ποίος θα βγάλει πέρα αυτό το 3ο project; Για τέτοια δύσκολα όμως δεν φτιάξαμε τους γιωργάκηδες; Ο μπουχέσας, βλέπετε, ήταν φθαρμένος και ολίγον τι παχύς, είχε και ένα Δεκέμβρη στην πλάτη και είπανε να μην τον πιέσουνε. Τον διάταξαν λοιπών να χαρίσει 28 δις στις τράπεζες, να καταχρεώσει την χώρα και να παραδώσει την εξουσία στο Γιωργάκη. Αυτά του είπαν και του υποσχέθηκαν να τον αφήσουν ήσυχο. Έτσι, φτάσαμε στο θαυμαστό νέο κόσμο του 3ου project. Ο Γεώργιος καβάλα στο ήρεμο άλογο της σωτηρίας ξεπροβάλει μέσο από τον αχό της καταστροφής για να καταπνίξει τον κερδοσκόπο δράκο και να σώσει για άλλη μια φορά την παρτίδα. Μόνο που ο καπνός αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα οπτικό εφέ, το πράσινο άλογο μουλάρι, ο δράκος πλαστική κούκλα, ενώ ο καβαλάρης Γεώργιος δεν μπορεί να καβαλήσει με επιτυχία ούτε ποδήλατο.
Γιωργάκη,
Το παιχνίδι χόντρυνε. Για αυτό φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς γιατί θα σε πάρουμε με τις πέτρες. Έρχεται η ώρα σου. Και να είσαι σίγουρος πως θα τα πληρώσεις εσύ για όλους. Και για τον Παππού σου τον τσανακογλείφτη, για τον Τσόρτσιλ και τους Αμερικάνους, για τη χούντα και για το παρακράτος, για τις μίζες και τα «μαύρα ταμία», για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που μας κλέψαν τη ζωή και μας βιάσανε τα όνειρα.
Το χρέος να το πληρώσεις εσύ και η φάρα σου. Εμείς δεν ξοφλάμε τίποτα ρε χαμένε. Δεν ξοφλάμε τίποτα γιατί δεν έχουμε ξοφλήσει ακόμα…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου