Μερικά καλοκαίρια αρνούνται

Μερικά καλοκαίρια δε θέλουν να τελειώσουν. Είναι ο χρόνος τους που κυλάει αλλιώς. Τα καλοκαίρια ο χρόνος κάτι σα να παθαίνει, σταματάει και οι άνθρωποι αγαπάνε αυθόρμητα τους ανθρώπους. Για αυτό και ο χρόνος που ποτέ του δεν κατάλαβε το καλοκαίρι έφτιαξε για τους ανθρώπους ρολόγια. Ρολόγια να ξυπνάνε το πρωί για δουλειά, ρολόγια για το γραφείο, το εργοστάσιο, το σχολείο, ρολόγια για το διάλειμμα, για κολατσιό, ρολόγια για τα καταστήματα, τα σίριαλ στην τηλεόραση και τα βραδινά δελτία. Τόσα ρολόγια για να μη χάνουμε το χρόνο. Και όμως ο χρόνος κρύφτηκε πίσω από τα ρολόγια. 

Μερικά καλοκαίρια δε θέλουν να τελειώσουν. Είναι εκείνα τα καλοκαίρια που μέσα στους ανθρώπους γεννιέται μια ιδέα παράλογη: γιατί να μας κυβερνάνε τα ρολόγια; Όμως οι περισσότεροι ξεχνάνε γρήγορα αυτή τη σκέψη. Το μυαλό, η ηθική, το καθήκον τους επαναφέρουν στην τάξη. Πρέπει να δουλέψουμε τώρα, έχουμε μείνει πίσω. Η καριέρα μας, τα χρήματα, ο πολιτισμός, η πρόοδος. Όλα επιβάλουν τη λήθη. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που η ιδέα δεν τους ξεκολλάει εύκολα από το μυαλό. Είναι αυτοί που τον Σεπτέμβρη δίπλα στο πρώτο ερώτημα βάζουν και ένα δεύτερο: γιατί όχι; 

Μερικά καλοκαίρια δε θέλουν να τελειώσουν. Είναι αυτά τα καλοκαίρια που κουβαλάνε στο φθινόπωρο άνθρωποι που ερωτεύτηκαν τους ανθρώπους, που ονειρεύτηκαν χωρίς να φοβηθούν, που χόρεψαν στο φτερό του καρχαρία, που ήπιαν από το κρασί των θεών, που αδιαφόρησαν για το θάνατο. Οι άνθρωποι που εξεγέρθηκαν ενάντια στα ρολόγια. 

Μερικά καλοκαίρια αρνούνται να τελειώσουν. Έτσι ήταν και αυτό το καλοκαίρι. Το κουβαλήσαμε μαζί μας το φθινόπωρο χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Ήμαστε όμως σίγουροι ότι έπρεπε. Και ας μας έλεγαν όλοι πως ο αγώνας ήταν καταδικασμένος, πως δεν μπορούσαμε να τα βάλουμε με κυβερνήσεις και εξουσίες. Πως θα καταστρέφαμε τις ζωές και τις καριέρες μας. Πως δεν είχε νόημα να σταματάμε τα ρολόγια. Και όμως το κάναμε. Γιατί μέσα μας κουβαλούσαμε κάτι δυνατότερο από αυτό που μας φόβιζαν. Γιατί οι μυρωδιές του καλοκαιριού είχαν κολλήσει για τα καλά ανάμεσα στα ρουθούνια μας και στα αυτιά μας είχε γραφτεί το τραγούδι της θάλασσας, που δε μας άφηνε πια να ησυχάσουμε. 

Μερικά καλοκαίρια αρνούνται να σβήσουν. Και ας μας έστειλαν για παραδειγματισμό τον πιο άγριο χειμώνα και ας ξαναγύρισαν βίαια τα ρολόγια στην ώρα της κανονικότητας και του προγράμματος, είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας η δυνατότητα ενός άλλου χρόνου να ζει εκεί ακριβώς που του αρνήθηκαν να ζήσει. 

Μερικά καλοκαίρια αρνούνται. 

Υ.Γ. Θα σας κουβαλάω όλους μαζί μου αρνούμενος, μαζί με το καλοκαίρι, να παραδοθώ στη λήθη. Ο μόνος χρόνος που υπάρχει είναι ο χρόνος που βιώνουμε, ο χρόνος που φτιάξαμε μόνοι μας.