Κλέφτικο

Γιώργος Πρεβεδουράκης, (Πανοπτικόν, 2013)

Είδα τις καλύτερες γενιές του μυαλού μου
διαλυμένες απ’ τη φαιδρότερη Λογική
υστερικές, γυμνές και χρεωμένες
να σέρνονται σε βαλκάνιους δρόμους την αυγή γυρεύοντας
τρόπους για να πληρωθεί μια αναγκαία δόση,

ρεμπέτες-άγγελοι που τσάκισαν τη ράχη τους μεταφέροντας πίτσες,
φιλέτα ροφού σβησμένα σε σαμιώτικο, έπιπλα «κάν’ το μόνος σου» και είδη υγιεινής,
που φτωχοί στήθηκαν καπνίζοντας μπροστά από υπερφυσικές οθόνες
μ’ έναν τρόμο παράλυτο για τα βιογραφικά τους,
που βρήκαν την κόμισσα Seroxat να σέρνεται ξημερώματα στην Ηπείρου
συντροφιά με τον βαρόνο Tavor και τη μακρινή εξαδέλφη του ―
αναιμική δεσποινίδα του ιδιωτικού παροράματος ―Xanax,

Ο πόλεμος των εσπεριδοειδών

Κάποιες σκέψεις πάνω στη σύγχρονη εθνικιστική αναβίωση με αφορμή την ταινία του Zaza Urushadze Μανταρίνια, (2013)

Η Αμπχαζία, μια περιοχή που έως το 1920 κατοικείτο μάλιστα και από πολλούς Έλληνες Αμπχάζιους, αποτελεί ένα μωσαϊκό εθνοτήτων, γλωσσών και θρησκειών. Αυτή η πολύχρωμη σαλάτα διαμορφώθηκε μέσα στις τρις τελευταίες χιλιετηρίδες καθώς η ήρεμη Μαύρη Θάλασσα έγινε το πεδίο του διεθνούς εμπορίου, των πολιτισμικών ανταλλαγών αλλά και πολλών πολέμων (με χαρακτηριστικότερους τους 14 αλλεπάλληλους ρωσοτουρκικούς πολέμους από το 1568 έως το 1918). Η κομβική θέση της περιοχής οδήγησε άλλωστε και την ίδια την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία να μεταφέρει το κέντρο βάρους του ενδιαφέροντός της προς τα εκεί μετά τον τρίτο αιώνα μ.Χ. Οι εθνότητες, οι γλώσσες και οι δοξασίες που απαντώνται στην περιοχή είναι τόσες πολλές που ίσως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν θα μπορούσαμε να βρούμε περισσότερες. Πολλές από τις τοπικές γλώσσες, όπως τα αμπχαζιανά, έχουν ιερογλυφική γραφή, η οποία χάνεται σταδιακά μετά την εκλαϊκευτική εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου το 1924 από την Σοβιετική Ένωση. Το 1931, μετά την αποτυχία της βίαιης κολεκτιβοποίησης στην Αμπχαζία, ο Μπέρια διαλύει την αυτόνομη δημοκρατία της περιοχής και μεταφέρει εκεί γεωργιανούς εποίκους. Το αλφάβητο των αμπχαζιανών αλλάζει ξανά με διάταγμα από λατινικό σε γεωργιανό. Το 1939 γίνεται και τρίτη αλλαγή του αλφάβητου σε κυριλλικό (σλαβικό). Η περιοχή τα χρόνια της Σοβιετικής ακμής ονομάζεται και Σοβιετική Ριβιέρα λόγο του τουρισμού της, του ήπιου κλίματος και της σημαντικής οικονομικής ανάπτυξης. Άνθρωποι από όλες τις περιοχές της Ένωσης καταφθάνουν εκεί για να μείνουν, είτε μετακινούνται αναγκαστικά τις περιόδους των σταλινικών εθνοτικών πειραματισμών. Η Αμπχαζία ζητά από το 1978 έως και σήμερα την απόσχισή της από την Γεωργία και την ένωσή της με τη Ρωσία.

Τα "ποτάμια" και οι πηγές τους


Μετά την, εκτός των άλλων, ηθική κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Πολωνία και κατά την διάρκεια των «ελεύθερων» κοινοβουλευτικών εκλογών, στις αρχές της δεκαετίας του 90, μία πολυπληθής ομάδα Πολωνών κλακαδόρων κατήλθε στις εκλογές με την «πολιτική» επωνυμία «Οι φίλοι της μπύρας». Εκλέχτηκαν βουλευτές και, στην συνέχεια, διασπάστηκαν στους «Φίλους της μεγάλης μπύρας» και στους «Φίλους της μικρής μπύρας».

Το πειστικότερο άλλοθι του αμετάθετου παρόντος


Αίφνης, μια διάχυτη αισιοδοξία έχει αρχίσει να διαπνέει το σώμα αυτής της ταλαίπωρης κοινωνίας. Η μεγάλη αφήγηση του εκπεσόντος παρία που κάνει δυναμικά την επανεμφάνιση του και έχει την απαίτηση να γίνουν πλέον αποδεκτά, τα δικά του αιτήματα ορθώνοντας το ανάστημα του, επιβάλλεται με όρους παροξυσμικής αυτοϊκανοποίησης της απαθούς τάξης των νοικοκυραίων! Έπρεπε δηλαδή να υπάρξει με άρωμα φιλολαϊκού προοδευτισμού και εθνικής ελαφρόνοιας μια υποτιθέμενη αλλαγή πλεύσης στις πολιτικές αποφάσεις για να αισθανθούν οι κοινοί θνητοί μία ιδέα εικονικής πνοής στον ασφυκτικό βίο τους.

Αυτού του είδους λοιπόν η αφέλεια θέλει να πείσει τον εαυτό της ότι οι άνθρωποι μπορούν να σταθούν επάνω από τις αγορές. Πως η ζωή είναι μπροστά και πέρα από τα κέρδη! Όταν μάλιστα αυτή αρχίζει να γίνεται ναρκισσευόμενα επιθετική τότε εξαπολύει σοφιστικέ βερμπαλισμούς και φιλολογίζουσες περιττολογίες, τζούφιους λεκτικούς μύδρους ατάκτως ερριμμένους. Ο άνεμος αντίστασης που πνέει στο αντιμνημονιακό μέτωπο, ενσαρκώνει τις αιτίες και τους μοχθηρούς του κοινωνικού ζητήματος στην κρίση χρέους και στα υπερεθνικά διευθυντήρια και παραβλέπει ηλιθιωδώς ότι το πρόβλημα πηγάζει αποκλειστικά από την έμφυτη αντινομία της τυφλής υπακοής μιας κοινωνίας, παγκόσμιας και οικουμενικής, στους παρανοϊκούς νόμους της αυτονομημένης κερδοφορίας. Για να το πούμε δηλαδή διαφορετικά και με πιο κατανοητά λόγια, η κρίση χρέους και οι τεχνογκουρού που έχουν αναλάβει το κουλάντρισμα της δεν είναι η αιτία αυτής της κοινωνικής κρίσης, όπως το έχει χάψει η αντιμνημονιακή μανία με τα αριστερά και δεξιά συμπράγκαλα της, αλλά ένα γενικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας που οργανώνεται στην συστημική συνθήκη της αφηρημένης εργασίας και στις εμμονές που ρέουν από αυτή.

Γίνεται απολύτως σαφές ότι οι τακτικές των κυβερνητικών θέσεων δεν αποτελούν επ' ουδενί κάποια ρηξικέλευθη κριτική ενάντια στις αγορές και τα χάλια τους. Αντιθέτως εκείνο που κάνουν είναι να απομακρύνουν σταθερά τις δυνατότητες της αμφισβήτησης και τις όποιες προϋποθέσεις της και να δίνουν ένα πειστικό άλλοθι αριστερής νομιμοποίησης στο αμετάθετο παρόν. Το άνευρο παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού αναζωογονεί την αφέγγιστη, κοινωνική συναίνεση. Η αριστερή κυβέρνηση θέλει να είναι ο αναστηλωτής του τραυματισμένου πολιτειακού κύρους και της ημιθανούς κρατικής οντότητας. Δεδομένης της λαϊκιστικής και ουσιαστικά φασιστικής ψευδορητορείας που καραδοκεί, και κορτάρει ασύστολα τον μικροαστικό εσμό, έτοιμη να υφαρπάξει το μεγαλύτερο όφελος αυτή η ατελής αναστύλωση θα είναι το προσωρινό πλεονέκτημα και συνάμα η οριστική καταδίκη της προοδευτικής διακυβέρνησης.

δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο http://poetrymustbedonebyeachandeveryone.blogspot.gr/