Οδύνη, ρίζωμα και εξέγερση

αφιερωμένο στην Αιμιλία Καμβύση και το Στρατή Βαλιαμό



Κι έτσι, παραδέρνοντας κάπου ανάμεσα σε κορυφή και σε άβυσσο, επέπλεαν μάλλον παρά ζούσαν, εγκαταλειμμένοι σε ακυβέρνητες μέρες και σε στείρες αναμνήσεις, περιπλανώμενα φαντάσματα που θα μπορούσαν ν” αποκτήσουν δύναμη μόνο αν το 'παιρναν απόφαση να ριζώσουν στη γη της οδύνης τους.
Η νύχτα για κείνον άρχιζε με αγώνα κι ο Ριέ ήξερε ότι η σκληρή τούτη μάχη με τον άγγελο της πανούκλας θα διαρκούσε μέχρι το χάραμα. Τα καλύτερα όπλα του Ταρού δεν ήταν οι γεροί ώμοι και το φαρδύ στέρνο του, αλλά μάλλον τούτο το αίμα που ο Ριέ έκανε ν” αναβλύσει πριν από λίγο με τη βελόνα του και, μέσα σ” συτό το αίμα, κάτι που ήταν ακόμα πιο εσώτερο κι από την ψυχή και που καμιά επιστήμη δεν μπορούσε να φανερώσει.
Αγαπάμε ή πεθαίνουμε μαζί, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Κι εκείνοι είναι πολύ μακριά.

Αλμπέρ Καμύ (Η Πανούκλα)


Ηττοπαθής απώθηση, διαχωρισμός, απόσταση και φυγή προς τα μπρος· φαντασιοπληξία, χίμαιρες και ουτοπισμός ή/και ρομαντική, νοσταλγική εξιδανίκευση του παρελθόντος· εμμονική, σολιψιστική ομφαλοσκόπηση και ζωή εσωτερικού χώρου· υπερβατική ενατένιση του μοιραίου και αδράνεια· ρητορεία και ιδεολογία· λαθολογία και αποδόμηση· ρεαλισμός και πραγματισμός· ηρωισμός, ναρκισσισμός και θέαμα. Οτιδήποτε άλλο εκτός από γείωση και ρίζωμα στο οδυνηρό παρόν που φέρει εντός του τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον, οτιδήποτε άλλο εκτός από εγκάρδια και απροϋπόθετη ενσάρκωση της κοινότητας της μοίρας, οτιδήποτε άλλο εκτός από εκκένωση και άνοιγμα χώρου για να εισέλθει ο καθαρός, φρέσκος αέρας του ενδόμυχου και του αίματος που κυλά στις φλέβες μας.

Ζούμε την εποχή της επιφάνειας· μιας επιφάνειας απέραντης, που καλύπτει και σαρώνει τα πάντα. Σχεδόν κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να διαρρήξει αυτή την αποκρυσταλλωμένη, συμπαγή επιφάνεια και να καταδυθεί. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιπλέει στο περισσότερο ή λιγότερο ασφαλές κι ανώδυνο λειτουργικό περιβάλλον που χτίζει, τούβλο τούβλο, για τον εαυτό του. Ζούμε την εποχή της δειλίας. Είμαστε δειλοί, λιπόψυχοι. Όποιος δειλιάζει αντέχει, ανθίσταται· και όποιος αντέχει και ανθίσταται δειλιάζει. Η επιφάνεια και η δειλία-λιποψυχία είναι τα θεμελιακά στοιχεία της ψυχικής δομής της κοινωνίας μας.

Ο εξεγερμένος παίρνει απόφαση να ριζώσει στη γη της οδύνης του. Οι ρίζες του είναι βαθιά μπηγμένες στο έδαφος, ο κορμός του είναι σταθερός. Στην καταιγίδα, μόνο τα κλαδιά του λυγίζουν από τον αγέρα και τη βροχή. Δεν βροντοφωνάζει μήτε ψιθυρίζει. Δεν φλυαρεί μήτε βουβαίνεται. Μιλά μια γλώσσα πρωταρχική, εντός-ενάντια-και πέρα από το πρωτογενές βίωμα. Η φωνή του είναι από μέταλλο, οι χορδές της πάλλονται από τεκτονικές εσωτερικές δονήσεις που δεν μετουσιώνονται ποτέ στον απόλυτο θόρυβο του ηρωισμού και του επαίνου ή την απόλυτη σιωπή της απάθειας και της αταραξίας, αλλά σε μια ενεργητικά σιωπηλή προέκταση του εαυτού σε ανθρώπους με σάρκα και οστά, στο εδώ-και-το τώρα. Η ακατέργαστη περιφρόνηση των στρατηγικών της πολιτικής και της επικοινωνίας είναι η δύναμή του. Η σκιερή πλευρά των οραμάτων και η φωτεινή πλευρά του ήθους είναι οι οδηγοί του μέσα στο χάος και την οδύνη του κόσμου. Η αυτοσυνείδηση είναι γι” αυτόν το μέσο χωρίς σκοπό. Η ακεραιότητα είναι η καθημερινή ηθική του. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα που παραδίδει το πνεύμα μόνο όταν εξαντληθεί και εξαντλήσει τα πάντα, μόνο όταν κάψει τη φωτιά που τον καίει.


λαμπε ρατ/φεβρουάριος 2016

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου