«ΕΛ.ΑΣ: εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας»;

«Επανάσταση με σεβασμό στον Νόμο»


              
Ι

Πριν από μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος σε αστυνομικούς, τους αποκάλεσε «εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας» !!! Άθελά του μας υπέμνησε αρκετές παρωχημένες καταστάσεις και μερικές έγκυρες (και έγκαιρες) επισημάνσεις. Έτσι, ο Εβραιο-αυστριακός Καρλ Κράους ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος διανοούμενος που επεσήμανε, τόσο έγκαιρα και με τέτοια οξυδέρκεια, την οργανική και αιτιώδη σχέση μεταξύ γλώσσας, σκέψης, ενσυναίσθησης και πράξης. Θεωρούσε την κακοποίηση και την φθορά της γλώσσας σύμφυτη με την ευτέλεια της περιρρέουσας σκέψης και την «διαφθορά» της ευθέως ανάλογη με αυτήν της κοινωνίας.[1] Στα βαθυστόχαστα γραπτά των φιλοσόφων του Διαφωτισμού, ιδιαίτερα του Κοντιγιάκ, είχε ανιχνευτεί το ενδιαφέρον τους για την αποσαφήνιση της γλώσσας. «Η τέχνη του στοχασμού» έγραψε ο Κοντιγιάκ, «αυτό-ανάγεται σε μια καλά δομημένη γλώσσα».[2]


Κατά την προδικτατορική περίοδο της αλήστου μνήμης Ε.Ρ.Ε και της διαβόητης καραμανλικής οκταετίας, υπήρχε μια εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή αφιερωμένη στην «Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή»· σύνθημά της η πολυσήμαντη (και αμφιλεγόμενη!) φράση: «σύμβολον θυσίας ο Έλλην χωροφύλαξ». Μεταπολιτευτικά ο αρχηγός της Ν.Δ και τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, αναφερόμενος στους Έλληνες αστυνομικούς, τους παρομοίωσε με «Αρχαγγέλους που κρατούν Ρομφαία» με την οποία συνήθιζαν, κάπου-κάπου, να θωπεύουν τα κρανία άοπλων και ανυπεράσπιστων διαδηλωτών. Αρκετά αργότερα, ο νεοδημοκράτης υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας, αναφερόμενος στον Έλληνα αστυνομικό τον παρομοίωσε με τον Ρωμαίο άρχοντα «Praetor urbanus» (που φρόντιζε να αποκατασταθεί η απονομή της δικαιοσύνης στην Ρώμη· σήμερα θα τον αποκαλούσαμε «αστυδίκη»[3]) προσδίδοντας έτσι, ως αναμενόταν άλλωστε, μια νότα μάλλον φαιδρότητας παρά άρωμα κλασσικής γραμματείας στην ατυχή έμπνευσή του. (Είναι ευτύχημα που δεν τον παρομοίωσε με τον «επιμελητή των ηθών» δηλαδή τον «Praefectus morum»).

Ωστόσο, ο προμνησθείς νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας υπερέβαλε πάντας τους προ αυτού μια και ανακήρυξε τους αστυνομικούς «εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας». Άραγε, ποια κοινωνία να είχε κατά νουν όταν ξεστόμισε αυτήν την καινοφανή (για ένα Αριστερό) φράση; Η λέξη, ο όρος «εμπροσθοφυλακή» ή «πρωτοπορία» εννοιολογικά δεν γεννάει άσχημες προσδοκίες. Δεν είναι επιδεκτικός αρνητικών συνδηλώσεων· τουναντίον: Την «εμπροσθοφυλακή» συναποτελούν οι εκλεκτότεροι, οι ευφυέστεροι, οι πλέον πρωτότυποι και καθ’ όλα άξιοι, όλοι όσοι μπορούν, με βεβαιότητα και ασφάλεια, να εκληφθούν ως υποδείγματα χρηστότητας, σκέψης και δράσης. Είναι αυτοί που αποτελούν το μέτρο των πραγμάτων προς το οποίο τείνουν εθελοντικά όλοι οι άλλοι. Είναι αυτοί που συγκεκριμενοποιούν τις ανθρώπινες αξίες, που οριοθετούν, με την ανιδιοτελή συμπεριφορά τους και την σαγήνη του παραδείγματός τους, τα ανθρώπινα καθήκοντα και δικαιώματα, είναι όσοι διοχετεύουν ρεύμα στις καρδιές μας, όσοι δίνουν μορφή σ’ ότι δεν έχει. Αντιλαμβανόμαστε ευχερώς ότι οι πνευματικές δυνατότητες του Αλέξη Τσίπρα δεν συνιστούν αυτό ακριβώς που θα αποκαλούσαμε «διανοητικό αναβρασμό» ή, πολλώ δε μάλλον, «διανοητική έκρηξη». Παρ’ όλα αυτά η πιο πάνω φράση του (και η κρίση του) παραμένει: εξυμνεί τους φύλακες αποκαλώντας τους εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας! Όλα δείχνουν ότι το κάνει ενσυνειδήτως αλλά όχι και ανειλικρινώς. Αυτό είναι το δυστύχημα!

ΙΙ

Είναι ίσως ενοχλητικό να ακούει κανείς ότι σκοπός του ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας, όπως περιγραφόταν στο επίσημο πρόγραμμά του, ήταν να δημιουργήσει «φύλακες, όπως ακριβώς τους είχε οραματιστεί ο Πλάτων». Ενοχλητικό μεν, πραγματικό δε.[4] Και «αμ’ έπος, αμ’ έργον»: Όταν οι Ναζί κατέλαβαν την εξουσία θέλησαν να υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους «δημιουργώντας» πρωτίστως Φύλακες. Έτσι κατόρθωσαν να υποβαθμίσουν, μεθοδικά και οργανωμένα, την σεξουαλική ηθική μέχρι του σημείου να φθάσει στο επίπεδο της εκτροφής ζωοειδών. Έθεσαν την τεκνοποίηση και την ερωτική συνεύρεση υπό τον έλεγχο του κράτους. Με επιλεκτικές ερωτικές συνευρέσεις ατόμων με χαρακτηριστικά της «Άριας» Φυλής προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια νέα αριστοκρατία μέσα από τις αποκαλούμενες «φάρμες Ανατροφής».[5] Αυτοί θα συναποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή της ναζιστικής κοινωνίας καθ’ όμοιο τρόπο με το ιδεώδες κράτος του Πλάτωνα που ενείχε καταναγκασμό σε τέτοια κλίμακα ώστε και οι σύγχρονοι του Πλάτωνα συγκλονίστηκαν όσο κι’ εμείς.[6] Βασική θέση του Πλάτωνα είναι ότι το κράτος εξαρτάται από την εκπαίδευση των φυλάκων και ή σώζεται ή χάνεται μαζί μ’ αυτούς.[7] Προκειμένου να επιτευχθεί  αυτό οι κυρίαρχοι και ολιγάριθμοι φύλακες υφίστανται ειδική εκπαίδευση που ΔΕΝ στοχεύει στο να τους καταστήσει αυτόνομους ανθρώπους δηλαδή κριτικούς προς τις πεποιθήσεις τους που να τις αποδέχονται περισσότερο επειδή έχουν πεισθεί για την ορθότητά τους και όχι διότι τους έχουν επιβληθεί. Δεν επιθυμεί ανεξάρτητη σκέψη ούτε αμφισβητιακή ικανότητα. Πουθενά στην πλατωνική Πολιτεία δεν υπάρχει κάποιος θεσμός, κάποιος κώδικας νόμων ή κάποιο επίσημο νομοθετικό σώμα. Οι Φύλακες ΔΕΝ περιορίζονται από νόμους· οι νόμοι, εφόσον κυβερνούν οι Φύλακες, θα αποδειχθούν εντελώς ήσσονος σημασίας ζήτημα. Η λειτουργία των νόμων (εάν και όταν υπάρχουν) έγκειται στο να θέτουν σε πρακτική εφαρμογή τα σχέδια των Φυλάκων και ΟΧΙ στο να τους ελέγχουν! Επί πλέον, οι Φύλακες δικαιούνται να ψεύδονται και να χρησιμοποιούν βία προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο της μεγάλης μάζας των εργαζομένων (δημιουργών) οι οποίοι εάν διεκδικήσουν οποιαδήποτε πολιτική εξουσία θα υποστούν καταστολή (Πολιτεία 434 α –b, ό.π, σελ. 228, 222, 136-137). Τελικά, θα μπορούσαμε ίσως να καταλάβουμε καλύτερα τους διαβόητους Φύλακες του Πλάτωνα (και ουχί μόνον του Πλάτωνα!), αν τους σκεφτούμε ως ένα είδος λογικοποιημένων σαμάνων, οι οποίοι, όπως οι αρχαίοι πρόγονοί τους, προετοιμάζονται για το υψηλό τους αξίωμα μ’έναν ειδικό τρόπο πειθαρχίας έτσι σχεδιασμένης που να επιφέρει  αλλαγές σ’ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΟΜΗ. Πρόκειται για το αειθαλλές όνειρο όλων των κυριάρχων — εξουσιαστών να δημιουργήσουν μια νέα Τάξη Αγίων, μιαν élite αμόλυντων ανδρών που θα μπορούσαν να σώσουν όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Ο Πλάτων παραδέχεται με ειλικρίνεια (στην Πολιτεία 428 e – 429 a) αλλά και αλλού (Φαίδων 69c) πως μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού – «φύσει ολίγιστον γένος» - έχει το φυσικό χάρισμα που θα μπορούσε να κάνει δυνατή την μεταμόρφωσή του σε Φύλακες. Το γενικό πνεύμα των πλατωνικών Νόμων συνίσταται εις τούτο: οι άνθρωποι είναι τόσο ακατάλληλοι να κυβερνούν τον εαυτό τους όπως είναι κι ένα κοπάδι πρόβατα (Νόμοι 713 c-d ο θεός και όχι ο άνθρωπος, είναι το μέτρο των πραγμάτων (Νόμοι 716cο άνθρωπος είναι ιδιοκτησία (κτήμα) του θεού (Νόμοι 902b, 906 a αλλά και Κριτίας 109bαν θέλει ο άνθρωπος να είναι ευτυχής θα πρέπει να είναι ταπεινός μπροστά στον θεό, μια λέξη («ταπεινός») που και ο ίδιος ο Πλάτων, σε άλλο μέρος, χρησιμοποιεί για να χαρακτηρίσει κάτι περιφρονητικά (Νόμοι 716 α, 774 c).[8] Και εν κατακλείδι, το ακόλουθο διαβόητο χωρίο: «Το σημαντικότερο όμως πράγμα είναι ότι κανείς ποτέ, άνδρας ή γυναίκα, δεν πρέπει να μείνει δίχως αρχηγό («άναρχος») και ότι κανείς δεν πρέπει να έχει την ψυχική συνήθεια να ενεργεί από μόνος του, ούτε στα σοβαρά, ούτε αστειευόμενος, αλλά και στον πόλεμο και στην ειρήνη γενικά πρέπει να ζει κοιτάζοντας συνεχώς τον αρχηγό του, και να τον ακολουθεί και να καθοδηγείται απ’ αυτόν ακόμη και στις μικρότερες ενέργειες …με μια λέξη, πρέπει να διδάξουμε την ψυχή μας ούτε καν να σκέφτεται να ενεργεί ατομικά ούτε να ξέρει πώς να το πράττει» (Νόμοι 942 α-b).[9] Μια τέτοια κοινωνία είχε υπόψη του ο Αλέξης Τσίπρας; Τότε δικαίως έχρισε την αστυνομία ως «εμπροσθοφυλακή» της! Το πιο πάνω πλατωνικό χωρίο μας βοηθάει να κατανοήσουμε το γιατί οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι ενώ μισούν «το κράτος πρόνοια» λατρεύουν ταυτόχρονα, την κρατική αστυνομία.[10]

ΙΙΙ

Είχε παρατηρηθεί και παλαιότερα το φαινόμενο Αριστεροί να μεταλλάσσονται σε υπερασπιστές του εμπορευματικού «πολιτισμού» που εχθρεύεται, πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, την ανθρώπινη σκέψη. Αυτοί οι πρώην Αριστεροί και νεοπροσήλυτοι Αντιδραστικοί κατατρύχονταν, σχεδόν πάντοτε, από τις «αριστερές αμαρτίες» τους γι’ αυτό και επεδίωκαν να σκοτώσουν τον παλαιότερο εαυτό τους. Αυτή η διαπίστωση ίσως να ώθησε τον Richard Grossman να πει, με αξιομνημόνευτη δηκτικότητα: «Η τελική μάχη θα είναι ανάμεσα στους κομμουνιστές και στους τέως κομμουνιστές».[11] Μόνο που εκείνοι οι τέως Αριστεροί του μεταπολεμικού μας, κυρίως, παρελθόντος, λύγισαν συνεπεία φρικτών ανθρωπογενών στερήσεων και βασάνων στα μαρμαρένια αλώνια της Μακρονήσου και στα εθνοφελή υπόγεια των αστυνομικών υπηρεσιών μας· λύγισαν γιατί το κίνημα πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής προδόθηκε και…πρόδωσε. Αναφερόμενοι στους σημερινούς ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και στα κυβερνητικά στελέχη πρέπει να τονίσουμε, με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι η εμετική πολιτική και κοινωνική μεταστροφή τους, ουδόλως οφείλεται σε ανθρωπογενείς στερήσεις και βάσανα. Αυτοί οι τέως Αριστεροί (στον βαθμό που ήσαν Αριστεροί, έστω κατά καταχρηστικήν έννοια) μετεστράφησαν σε δύναμη Συντήρησης και Αντίδρασης συνεπεία ανθρωπογενούς ευμάρειας και καταναλωτικής χαύνωσης. Είναι κάθιδροι εξ αιτίας των υπουργικών τους αξιωμάτων, όχι για κανέναν άλλο λόγο. Έσπευσαν να ανταλλάξουν το ερυθρό (ή έστω υπέρυθρο) παρελθόν τους, με αυτοκίνητο (με οδηγό!), με παχυλήν αντιμισθία, συστήματα οικιακής ασφάλειας και αριθμημένες (και προσωποποιημένες) θέσεις στάθμευσης. Απαρνήθηκαν το κριτικό τους δαιμόνιο που, κατά συνθήκην τουλάχιστον, τους διέκρινε, για να αποσπάσουν τηλεοπτική αναγνώριση και εξουσιαστικήν έγκριση. Αυτοί που ενωρίτερα συμπεριφέρονταν ως μαρξιστικότεροι του Μάρξ, ως σύγχρονοι «κακοδαιμονισταί» «pour épater le bourgeois» (για να σοκάρουν την αστική κοινωνία με μια ειρωνική διόγκωση της δικής της συμπεριφοράς), αφέθηκαν στην βολική και επικερδή διαδικασία ενός απονεκρωτικού embourgeoisement («αστοποίησης»). Αυτοί οι μέχρι χθες επάγγελμα έχοντες την ιδιοτελή (όπως αποδείχτηκε ήδη) κριτική του εμπορίου, υπέκυψαν τελικά στο εμπόρευμα, λησμονώντας (;) ότι στον καπιταλιστικό, εμπορευματικό κόσμο το «κατέχειν αντικαθιστά το είναι και η αμοιβαία εκμετάλλευση αντικαθιστά την αλληλοβοήθεια» (Μάρτιν Μπούμπερ).

Οι ζωγράφοι και λοιποί καλλιτέχνες της Αναγέννησης στην Ιταλία πολεμούσαν τους ρωμαιοκαθολικούς παπάδες πολύ πιο αποτελεσματικά απ’ όσο οι προτεστάντες Σάξονες θεολόγοι με μορφές γεμάτες δύναμη, γελαστά πρόσωπα, μεθυσμένα απ’ την χαρά της ζωής, σφριγηλή σάρκα. Αποδείχτηκε πως οι γοφοί της Αφροδίτης παρίσταναν «θέσεις» πολύ ριζοσπαστικότερες από εκείνες που επικόλλησε ο Γερμανός καλόγερος (Λούθηρος) στην πύλη του ναού του Βίττεμπεργκ.[12] Αυτοί, λοιπόν, που αντιστάθηκαν στα επιχειρήματα των θεωρητικών απολογητών του εμπορευματικού κόσμου, στάθηκαν ανίκανοι να ξεφύγουν από την καταστροφική ελκτική δύναμη του εμπορεύματος. Εν κατακλείδι: η εμετική αντιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε δύναμη αντίδρασης και καταστολής με «εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας» την αστυνομία (sic!), ΔΕΝ οφείλεται, όπως στην εμφυλιακή και μετεμφυλιακή περίοδο, σε ανθρωπογενή εξάντληση του αγωνιστικού φρονήματος αδικαίωτων μαχητών για τους οποίους η συνέχιση του αγώνα ή ένας νέος αγώνας παρίστατο, πλέον, ως μη ρεαλιστική επιλογή. ΟΧΙ, δεν πρόκειται γι’ αυτό! Άλλη, πολύ πιο βαθειά και δυσδιάκριτη, είναι η αιτία.

ΙV

Τελικά, πώς συνέβη και οι άνθρωποι που ξεκίνησαν, χάριν εσωτερικής πνευματικής παρακίνησης, να «ταρακουνήσουν τον κόσμο από τους μεντεσέδες του» (Γκέρσομ Σόλεμ), εκείνοι που κάποτε άστραφταν από διαμαρτυρία και επανάσταση να ξεπουλήσουν, για ένα πιάτο φακές αστραφτερής κενοδοξίας, την όποια αγωνιστική τους ιστορία, την αξιοπρέπεια κι αυτήν ακόμη την ίδια την λογική τους; Πώς συνέβη και εκείνοι οι ηρακλείς της αλλαγής και της ανανέωσης να αντιστραφούν σε θλιβερούς φορείς κενόδοξης αλαζονείας και κοινωνικής υπεροψίας οι οποίοι συναλλάσσονται ταπεινωτικά με θεόληπτους ρασοφόρους απατεωνίσκους, υπεραμύνονται του καπιταλιστικού συστήματος που έχει προαγάγει την εγωïστική ιδιοτέλεια σε υπέρτατο κανόνα συμπεριφοράς και θεωρεί συμβατή την δημόσια αθλιότητα με την ιδιωτική πολυτέλεια; (Pubice egestas, privatim opulentia, κατά τον Ρωμαίο ιστορικό Σαλλούστιο). Τους έλειπε η εμπιστοσύνη στην διδασκαλία που οι ίδιοι εκήρυτταν, η εμπιστοσύνη στον λαό που τους εμπιστεύθηκε. Την ίδια την ημέρα της ανάληψης της αριστερής κυβερνητικής εξουσίας, ανέλαβαν τον αγώνα, όχι εναντίον των εχθρών της Αριστεράς και του σοσιαλισμού, αλλά εναντίον των συνεπών υπερασπιστών τους.[13] Το έκαναν και εξακολουθούν να το κάνουν sine ira et studio (χωρίς θυμό και ζήλο). Διέσπειραν συνθήματα στα οποία δεν πίστευαν, μεθοδικά και ψυχρόαιμα. Τελικά, για όλους αυτούς η αριστερή αγωνιστική ζωή δεν συνιστούσε εμπειρία απελευθέρωσης και ερέθισμα κριτικής, δεν πρόσφερε δυνατότητα κοινωνικού οραματισμού και ηθικής έξαρσης. Τουναντίον: σηματοδοτούσε οπισθόβουλες σκέψεις ιδιοτελούς πολιτικής ανέλιξης που κατέληξε σε πηγή αναστολών και παράγοντα ελέγχου της κοινωνικής συμπεριφοράς του λαού. Από εδώ εκπηγάζει η νέα κοινωνική ηθική τους που ώθησε την περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου να πει στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – όπου βασίλευαν ήθη αυλικής συναλλαγής και ραδιουργίας που τρέφουν τον μηχανισμό κομματικής επιβίωσης και ανέλιξης – «φτιάχνουμε μια νέα Αριστερά, μακριά από εύκολες λύσεις και ιδεολογικές καθαρότητες. ΛΕΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ…»

Ωστόσο προϋπόθεση του να «λερώσουν τα χέρια» τους είναι να έχουν ανώνυμες ψυχές. Αυτή η ρητορική αυθάδεια συνιστά ένα ευθαρσές λεξιλόγιο κοινωνικής ανορθοδοξίας και αναλγησίας! Οι άνθρωποι αυτοί, ακόμη κι’ όταν βρίσκονταν στις καλύτερες «αριστερές» στιγμές τους, ΔΕΝ δυσπιστούσαν απέναντι στους αστικούς θεσμούς, απέναντι στο αστικό κράτος. Η εναντίωσή τους απέναντι στην αστική τάξη, στο αστικό κράτος και τους θεσμούς του, απέναντι στον καπιταλισμό, ακόμη και στην περίπτωση που ήταν ειλικρινής κατά διαστήματα, είχε αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά. Είχαν πείσει τον εαυτό τους, ακόμη κι όταν βρίσκονταν στις καλύτερες στιγμές τους, να υποτάξουν διάνοια και ηθική σε έναν ευρύτερο, μακρινό στόχο που συχνά δεν ήταν καν ορατός ούτε σαφής. Η εναντίωσή τους ΔΕΝ ενείχε ηθικό χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο θα το κατακεραύνωναν ως «ηθικισμό» απόλυτα εξοβελιστέο από την πολιτική οπτική τους. Εδώ εδράζεται η διαχρονική αδυναμία τους! Ζούσαν μέσα σε λέξεις, όχι μέσα σε πράγματα κι όταν αντιλήφθηκαν την «μέγιστη βραδύτητα των πραγμάτων» (Μάθιου Άρνολντ), όταν, πλέον, είχαν «πολύ συζητήσει» όταν «είχαν καταπονηθεί με τις λέξεις» (Festugière) – σαν γνήσια πνευματικά τέκνα του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου – επειδή ακριβώς δεν είχαν μέσα τους ένα αδιόρατο ηθικό σύνορο, που θα απέτρεπε την καθίζησή τους στον καπιταλιστικό βάλτο, όταν βρέθηκαν έντρομοι στους θώκους της κυβερνητικής εξουσίας, ανακάλυψαν (και προτίμησαν) την «άκαμπτη αιτιοκρατία» του καπιταλιστικού πεπρωμένου και όχι το τρομακτικό μεν, ζωογόνο δε, βάρος της αντικαπιταλιστικής πολιτικής συμπεριφοράς και ευθύνης.  Επειδή έβλεπαν, στο ζενίθ της «επαναστατικότητάς» τους, την ελευθερία ως «αστική προκατάληψη — ψευδαίσθηση» και όχι ως αίσθηση ζωής, ως συνείδηση που αποδίδει στον άνθρωπο αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, έφθασαν σήμερα στο σημείο να προσφεύγουν σε διανοητική αυτοδικία, να προτάσσουν, δηλαδή, την αστυνομία για την αναιδή επιβολή της μεταλλαγμένης γνώμης τους πάνω σε άλλους ακόμη και με την βία.

Μετά ταύτα, αναμενόμενο ήτανε να φτιάξουν «μια νέα Αριστερά, μακριά από εύκολες λύσεις και ιδεολογικές καθαρότητες…» Μόνο που θάπρεπε να τους υπομνήσουμε ότι έπονται ιστορικά και ιδεολογικά και στο σημείο τούτο: προηγήθηκε ο Δούκας του Ουέλλιγκτον που δήλωσε εαυτόν οπαδό της «Επανάστασης με σεβασμό στον νόμο»[14] (προφανώς πρόκειται για το είδος του νόμου που πρότεινε ο ίδιος και οι ομόφρονές του).
                                                  
 6 – ΧΙ – 2016
                                                  Πέτρος Πέτκας


τμήμα του δημοσιεύτηκε στη Νέα Προοπτική



[1] βλ. Μαργκαρέτε Μπούμπερ – Νόυμαν, Μίλενα, από την Πράγα. Εκδόσεις Κίχλη και τα Πράγματα, σελ. 404
[2] παρατίθεται στο: Peter Gay Διαφωτισμός. Ο Βολταίρος συζητά με τον Λουκιανό και τον Έρασμο. Θύραθεν Εκδόσεις, σελ. 156
[3] Για τον «αστυδίκη» - praetor urbanus – βλ. Ρόμπιν Λέιν Φοξ, Ο κλασσικός κόσμος, εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα, 2006, σελ. 592
[4] βλ. W.K.C Guthrie, Οι σοφιστές, ΜΙΕΤ, σελ. 24
[5] βλ. Ρούντολφ Ρόκερ, Εθνικισμός και Πολιτισμός, εκδόσεις Άρδην, τόμος Γ’, σελ. 28, 201, 203, 204.
[6] βλ. το πέμπτο βιβλίο της Πολιτείας όπου παρουσιάζεται ένα κτηνώδες πρόγραμμα ευγονικής αποκρουστικά κτηνοτροφικό.
[7] Πολιτεία 423-424, Julia Annas, Eισαγωγή στην Πολιτεία του Πλάτωνα, εκδόσεις Καλέντης, σελ. 104-105 και 226.
[8] βλ. E.R Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο, Ινστιτούτο του βιβλίου – Α. Καρδαμίτσα, σελ. 133, 134, 139, 137-138.
[9] ό.π σελ 285.
[10] Για τις οψιφανείς – αν και μάλλον όχι και οψιγενείς! – σχέσεις της Αριστεράς με τις πλατωνικές ιδέες βλ. αναλυτικά –λεπτομερώς τα άρθρα μας στο περιοδικό «Σκαντζόχοιρος», 1) τεύχος 2, Ιούλιος 2015, «΄΄Αριστερές΄΄ πλατωνικές παρανοήσεις» σελ. 11-31 και 2) τεύχος 3, Μάρτιος 2016, «¨Βασιλικοί Άνδρες¨ με προλεταριακήν αμφίεση!» σελ. 65-79
[11] Παρατίθεται στο: Ράσελ Τζάκομπυ, Ασαφής Εικόνα. Ουτοπική σκέψη για μια αντιουτοπική εποχή, εκδόσεις Νησίδες, σελ. 73
[12] βλ. Χαινριχ Χάινε, Η Ρομαντική Σχολή, εκδόσεις «στιγμή» σελ. 28
[13] πρβλ. Έρνστ Τόλλερ,Ήμουν ένας Γερμανός. Η αυτοβιογραφία ενός επαναστάτη. Εκδόσεις Ερατώ, σελ. 205.
[14] Βλ. Matthew Arnold, Κουλτούρα και Αναρχία, εκδόσεις Πάπυρος, σελ. 306.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου